Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες (για άλλη μια φορά) ενός «σκανδάλου» που περιλαμβάνει τα πάντα. Από ερωτικά παραστρατήματα, γυρισμένα σε DVD, κυβερνητικού στελέχους, απόπειρες αυτοκτονίας, μίζες, μέχρι καυγάδες εκδοτικών συμφερόντων, αλληλοκαρφώματα κυβερνητικών στελεχών (νυν και πρώην) και αποκαλύψεις για απαξίωση του πολιτισμού από το ίδιο του το υπουργείο Πολιτισμού. Παράλληλα ρέει και άφθονο χρήμα (από αυτό που κατά τα άλλα δεν υπάρχει!) δεξιά και αριστερά, με νούμερα που εμείς οι πληβείοι ούτε στα καλύτερά μας όνειρα δεν θα μπορούσαμε να δούμε.
Εκπληξη; Πρωτοφανές; Όχι! Τα τελευταία είκοσι τουλάχιστον χρόνια κάθε τρεις και λίγο αποκαλύπτονται σκάνδαλα και σκανδαλάκια στην πολιτική ζωή (και όχι μόνο) που επιβεβαιώνουν ότι η σήψη έχει πάρει διαστάσεις καθολικότητας.
Η άνεση με την οποία οι άνθρωποι της εξουσίας, περνώντας από την αρπαχτή και τη ρεμούλα σε κυβερνητικές θέσεις στην αντιπολίτευση και το αντίστροφο, χωρίς να νοιώθουν την ανάγκη για μια στοιχειώδη κάλυψη, είναι ενδεικτική της έκτασης που έχει λάβει η σαπίλα του συστήματος.
Τι δεν γνωρίζαμε από όλα αυτά; Για τους στημένους διαγωνισμούς; Ότι οι «πυλώνες» της δημοκρατίας τρέφονται από τις μίζες και τους ειδικούς λογαριασμους; Ότι όπως κάποτε τσιμεντώθηκε ο ιστορικός χώρος του Μαραθώνα για χάρη των συμφερόντων που εμπλέκονταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έτσι και τώρα αποχαρακτηρίζονται αρχαιολογικοί χώροι για χάρη κάποιων εργολάβων; Ότι ενώ η δικαιοσύνη και ο νόμος σπεύδει να επιβάλει την τάξη όταν πρόκειται για απεργίες και διαδηλώσεις, όπως πρόσφατα στα λιμάνια, όταν πρόκειται για τα σκάνδαλα όλο και κάποιες καθυστερήσεις θα υπάρχουν, όλο και κάποια στοιχεία θα λείπουν;
Όλα αυτά αποκαλύφθηκαν από το άλμα στο κενό εκέινου που περιεχόμενο της θητείας του ήταν το χώσιμο του χεριού του στο βάζο με το μέλι; Δεν θα έπρεπε να έχουμε τέτοιες αυταπάτες. Άνθρωποι που έχουν αποδεχτεί τη λογική ότι θα ζήσουν με τη κλοπή και λειτουργούν στη λογική της ακόμη μεγαλύτερης κλοπής του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, εμείς δηλαδή, δεν έχουν τέτοιες ευαισθησίες.
Εδώ ερχόμαστε στην ουσία του πράγματος. Πότε ξέσπασε το σκάνδαλο αυτό; Σε μια εποχή που «παίζουν» δύσκολα ζητήματα. Και στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό μέτωπο. Βαλκάνια, Κύπρος, Μέση Ανατολή, αγωγοί φυσικού αερίου, άρματα μάχης, σοβαρά ζητήματα που εμπλέκουν τη χώρα μας στους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων. Εργασιακά, ασφαλιστικό, παιδεία, περιβάλλον, οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις, ζητήματα που πρέπει να προχωρήσουν με ταχύτερους ρυθμούς . Που τα όποια «παραστρατήματα» και «δισταγμοί» του πολιτικού προσωπικού θα πρέπει να καμφθούν. Ποιοί, λοιπόν, έχουν συμφέρον, αλλά και τη δυνατότητα να αποκαλύπτουν σκάνδαλα στο πολύ στενό περιβάλλον του πρωθυπουργού (όχι για πρώτη φορά, μην ξεχνάμε και τις υποκλοπές π.χ.), να πιέζουν για αυτά; Οχι και πολύ μακρινές «ευχαριστίες» πρώην πρωθυπουργού ή προαγγελίες εκλογών, πιέσεις για το θέμα του αγωγού φυσικού αερίου, σε και από ξένους παράγοντες, όπως και δηλώσεις επιφανών οικονομικών παραγόντων εκπροσώπων των «παραγωγικών τάξεων» περί καθυστερήσεων στις μεταρρυθμίσεις, μάλλον δείχνουν ποιοί έχουν συμφέρον να πιέζουν.
Από την άλλη υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που πιέζει ο πιο σοβαρός, που δημιουργεί τους «δισταγμούς». Αυτός δεν είναι άλλος από εμάς. Αυτό που λέμε ο λαϊκός παράγοντας. Που το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα και τα γκάλοπ δείχνουν ότι το πολιτικό σύστημα έχει πρόβλημα, γι' αυτό και το (ξανα)φούντωμα των συζητήσεων περί αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού.
Έχει πρόβλημα, γιατί η αγανάκτησή μας δεν χωράει πλέον μόνο στις εκλογές και στα γκάλοπ. Εκφράζεται ολοένα και περισσότερο στους δρόμους, στις γειτονιές, στις σχολές, στα σχολεία στους εργασιακούς χώρους, παντού. Οι περσινοί αγώνες στο χώρο της παιδείας κυρίως, οι φετινές απεργίες για το ασφαλιστικό με αποκορύφωμα την 12η Δεκέμβρη, ο «εξαναγκασμός» των διαφόρων αποχρώσεων εργατοπατέρων να προαναγγέλουν νέες κινητοποήσεις, πρώην κυβερνητικών να «συγκρούονται» με τα ΜΑΤ στα λιμάνια και ας είναι στυλοβάτες των ίδιων πολιτικών, δείχνουν ότι η έκφραση της αγανάκτησης του λαού βρίσκεται ακόμη στην αρχή και δεν καταλαγιάζει έτσι εύκολα πια. Η ακρίβεια, η ανεργία, οι νέες ευέλικτες μορφές απασχόλησης, η μείωση μισθών και συντάξεων, η επιδίωξη κατάργησης «αυτονόητων» δικαιωμάτων, όπως η ασφάλιση, η σύνταξη, δημόσια δωρεάν παιδεία κ.λπ. μας έχουν οδηγήσει σε δύσκολες καταστάσεις. Το μέλλον που μας επιφυλάσσουν, αυτοί που νομίζουν ότι οι πάντες και τα πάντα τους ανήκουν, θα είναι ακόμη πιο δύσκολο. Στο χέρι μας είναι η αγανάκτησή μας να εκφραστεί ακόμη περισσότερο σε αντίσταση στην κατάργηση της ζωής μας, στην ανατροπή αυτών των πολιτικών, στους δρόμους με διαδηλώσεις και απεργίες. Ήδη το σύστημα ανησύχησε. Στο χέρι μας είναι αυτή η ανησυχία να γίνει πανικός.
Ας τους αφήσουμε λοιπόν να αλληλοκαρφώνονται, να βγάζουν τα άπλυτά τους στη φόρα, να ξεφτιλίζονται δημοσίως. Ας τους δείξουμε ότι ξέρουμε πολύ καλά ότι το χρήμα που μοιράζουν δεξιά και αριστερά, ο τόπος και ο πολιτισμός που ξεφτιλίζουν, δεν είναι δικά τους, αλλά δικά μας, γιατί αν δεν είμασταν εμείς, οι πραγματικοί παραγωγοί του πλούτου, δεν θα είχαν και αυτοί τίποτα να μοιράσουν.
Αυτά προς σκέψη αλλά καθόλου συμμόρφωση!
Νέζης Δημήτρης 20/01/2008
