Η γιορτή στο 146 Δημοτικό Σχολείο Αθηνών

ΝΟΕΜΒΡΗΣ 1973-ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2007

Ό,τι κι αν κάνουν θα νικήσουμε,

Ο κόσμος μας ανήκει.

Το μέλλον είναι στην τσέπη μας

Όπως το κλειδί του σπιτιού μας.

Τάσος Λειβαδίτης

Ο Σύλλογος Γονέων δια του προέδρου του , Άγγελου Χονδρορίζου, συγχαίρει τη δασκάλα της Δ' τάξης, Τατιάνα Χαλικιά για την πολύ καλή δουλειά που έκαναν μαζί με τη Γιώτα Ξηρογιάννη, δασκάλα της Γ' τάξης.

Το σύνθημα στο πανό, είναι από ένα δρώμενο της σχολικής γιορτής. Το σκηνικό με τα κάγκελα πίσω έχει φτιαχτεί εδώ και χρόνια από τον γονιό Γιώργο θελερίτη.

Η δασκάλα Τατιάνα Χαλικιά «κλείνει» την όμορφη γιορτή με ένα σύνθημα που λέει ότι το σχολείο πρέπει να είναι ζωντανό για προσφέρει γνώση. Προσυπογράφουμε...

Τα παιδιά της Γ' και Δ' τάξης του 146 Δημοτικού Σχολείου Αθηνών «σήκωσαν στις πλάτες τους τη φετινή γιορτή για το Πολυτεχνείο. Και ήταν εξαιρετικά! Με τη σπουδαία και σημαντική καθοδήγηση από τις δασκάλες τους Γιώτα Ξηρογιάννη και Τατιάνα Χαλικιά.

Τα παιδιά προσπάθησαν να δώσουν το «χρώμα» της ημέρας. Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί πως δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα αυτό. Παιδιά μικρά είναι. Παρ'όλα αυτά προσπάθησαν και κάποια τα κατάφεραν να μπουν στο πετσί του ρόλου τους.

Μια επισήμανση μόνο που αφορά την παρουσία μας, ως γονείς, στις σχολικές εκδηλώσεις. Δεν πάμε για να χειροκροτήσουμε μόνο τα δικά μας τα παιδιά. ΟΛΑ τα παιδιά έχουν ανάγκη από το χειροκρότημα της δουλειάς τους. Τα ενθαρρύνει να συνεχίσουν και είναι η ελάχιστη «αμοιβή» για την προσπάθεια που κατέβαλαν.

Ας το έχουμε υπόψη μας την επόμενη φορά.

Πολύ καλό το σχόλιο της Τατιάνας στο κλείσιμο της γιορτής για τον αγώνα μας σε σχέση με το σχολείο που παλεύουμε να έχουμε σήμερα. Εμάς μας βρήκε απολύτως σύμφωνους.

Ήταν τόσο ωραία η ατμόσφαιρα που αναγκάστηκε και ο διευθυντής του σχολείου Τσιόπελας να πάρει το μικρόφωνο λίγο πριν ολοκληρωθεί η γιορτή και να βγάλει ένα «δεκάρικο» περί της αξίας του αγώνα για να πετύχουμε πράγματα. Όμορφα λόγια, μα ψεύτικα. Αν τα πίστευε θα ήταν αλλιώς η προσωπική συμπεριφορά του στο σχολείο. Ήταν ο τελευταίος αποχαιρετιστήριος λόγος του στο 146...

 

Παντού και για Πάντα η εξέγερση θα είναι απειλή
για Αυτούς και ένα χαρούμενο γέλιο για όλους
Εμάς που θα το χαρίζουμε στους επόμενους

Τι κι αν καλοκάγαθοι καθηγητές προσπαθούν να μας συγκινήσουν πάνω από την κατασκευή του μνήματος του Πολυτεχνείου, Τι κι αν οι δακρύβρεχτες εκπομπές των επίγονων του Μαστοράκη σκίζουν τα δημοκρατικά τους ιμάτια, Τι κι αν τα τάγματα ασφαλείας υπό τη ζεστή στοργή  κράτους και αφεντικών στέλνονται παντού στην κοινωνία να μας «προστατεύσουν» και να μας δέσουν με ασφάλεια. Τι κι αν οι ποιητές της 8ης Πανσπουδαστικής έχουν αναλάβει σε συνεργασία με το «Χαφ και το τσουρμό» την περιφρούρηση του Πολυτεχνείου.
Τι και αν, τι και αν, τι και αν τα συνθήματα του 73΄, του 74΄, του 77΄, του 80 και 81, του 85 στο χημείο, Τα συνθήματα της επόμενης δεκαετίας του 92 και το 93, το 95, το 98, το 2002, το 2007, του 2008, του 2009… Έχουν στοιχειώσει. Ρίχνουν τη σκιά τους  πάνω στην κοινωνία που βιώνει για ακόμη μία φορά μοναδικές στιγμές εκμετάλλευσης και ελέγχου.

Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία

Ψωμί. 
Το 20% του ελληνικού πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας. Το όριο της φτώχιας μπορεί οι κυρίαρχοι να το έχουν ως στατιστικό δεδομένο, η φτώχια όμως είναι πραγματική και δεν θα έπρεπε να είναι δεδομένη.

Παιδεία.
Ή καλύτερα η Διακορευμένη Παιδεία που  αφού τη διακόρευσαν   όλοι οι μεταπολιτευτικοί μεταπράτες οραμάτων, πρέπει σώνει και καλά να καταλήξει στα χέρια των ιδιωτών της ανάπτυξης και της διαφθοράς που τους συνοδεύει.

Ελευθερία.
Η Ελευθερία που ζει σε καθεστώς ντροπής που φοβάται να πει και το όνομά της, που πρέπει να κρύβεται για να μη γίνει παιχνίδι όχι στα χέρια των παιδιών αλλά στα χέρια των πραιτώρων, των δικαστών…  Η Ελευθερία ανήκει μόνο στους κυρίαρχους που αποφασίζουν και διατάσσουν πάντα στο όνομα της καλής πρόθεσης, η ελευθερία όμως ανήκει και στους… νοικοκυραίους. Που ποτέ δεν πάλεψαν, ποτέ δεν αμφισβήτησαν, ποτέ δεν συμμετείχαν, ποτέ δεν κινδύνεψαν να καταλήξουν φυλακή.

Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου  μετουσιώνεται σε κάθε γενιά και κάθε εποχή και με τους νεκρούς της, αλλά και τους δολοφόνους της. Με τους δολοφονημένους του 73΄ και αργότερα με τους Κουμη και Κανελλοπούλου και αργότερα με το μικρό αναρχικό Μιχάλη Καλτεζά
Χθες – Σήμερα- Αύριο, Παντού και για  Πάντα η εξέγερση θα είναι απειλή για Αυτούς και ένα χαρούμενο γέλιο για όλους Εμάς που θα το χαρίζουμε στους επόμενους.