Ήταν πολύ καλή η συνάντηση της Παρασκευή 8/2/2008 για το Ασφαλιστικό. Και παρά την απότομη αλλαγή του καιρού με το κρύο και τον δυνατό και επικίνδυνο αέρα 50 άνθρωποι ήρθαν και συμμετείχαν ενεργά στην κουβέντα μας. Θα προσπαθήσουμε να δώσουμε στη συνέχεια ένα «χρώμα» από αυτή την πολύ γόνιμη συζήτηση:
Τη συζήτηση άνοιξε ο Δημήτρης που εξήγησε του λόγους για τους οποίους προχωρήσαμε στην οργάνωση αυτής της συνάντηση, ως «Μήνυμα για όλους» Προτιμήσαμε, είπε να μην καλέσουμε κάποιον ειδικό αλλά να μιλήσουμε εμείς οι ίδιοι για τις δουλειές μας με τα εξαντλητικά ωράρια. Μας ενδιαφέρει η ενεργητική συμμετοχή. Είναι η 0ρώτη φορά που γίνεται κάτι ανάλογο στην περιοχή μας.
Ο Λουκάς έκανε μια πιο συνολική τοποθέτηση:
Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό μας είναι τι εννοούμε όταν λέμε Κοινωνική Ασφάλιση. Το ΙΚΑ πριν δώσει σύνταξη ήταν ελλειμματικό στον τομέα των συντάξεων. Έχουμε βιώσει δύο μεγάλες αλλαγές στο Ασφαλιστικό. Πρόκειται για τους Νόμους του Σιούφα και του Ρέππα.
Η πιο σημαντική αλλαγή στον Νόμο Σιούφα ήταν ότι διέσπασε τους εργαζόμενους σε τρεις κατηγορίες. Τους ασφαλισμένους μέχρι το 1882, τους εργαζόμενους μετά το 1993 που προβλέπει την ηλικία των 65 ετών για τη σύνταξη και καθορίζει το ύψος των συντάξιμων αποδοχών. Αυτοί οι συνάδελφοι θα παίρνουν λιγότερο κατά 40%.
Παράδειγμα: Ένας εργαζόμενος των 600 ευρώ τροφοδοτεί με χρήματα τα Ταμεία εκείνος που θα δουλέψει περισσότερα χρόνια.
Τους προσληφθέντες μετά το 1993 έχουμε διάσπαση μεταξύ δημόσιου (60 στο δημόσιο)και ιδιωτικού τομέα (62 χρόνια).
Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή επιχειρήθηκε με τον Νόμο Γιαννίτση που με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των εργαζομένων αναγκάστηκαν να το πάρουν πίσω. Παιδί του είναι ο Νόμος Ρέππα.
Ποιες είναι οι αλλαγές; Ενώ μέχρι τότε αυτό πού έβγαινε στη σύνταξη έπαιρνε το 80% και το 40 του επικουρικού του. Με το Ν. Ρέππα παίρνει το 70% της βάση του μέσου όρου της τελευταίας πενταετίας, ενώ από το επικουρικό το 20% στο ανώτερο εγγυημένο. Απώλεια, δηλαδή, 30-40% στη σύνταξη που θα έπαιρνε χωρίς το Νόμο Ρέππα.
Η δεύτερη αλλαγή είναι έχει να κάνει με αύξηση στα όρια ηλικίας.
Μια άλλη αλλαγή αφορά τη δυνατότητα να μπορούν να τζογάρουν τα χρήματα των Ταμείων στο Χρηματιστήριο.
Κανένας Νόμος δεν προστάτευσε ποτέ το βασικό κομμάτι, αυτό των ανθρώπων. Η «Καθημερινή» έχει προαναγγείλει αυτές τις δέκα μεγάλες αλλαγές που θα ανακοινώσει ο Κ. Καραμανλής, δυο μέρες μετά την απεργία στη Βουλή τις θέσεις της κυβέρνησης.
Η κοινωνική ασφάλιση συνδέεται με όλα: Χαμηλός μισθός σημαίνει χαμηλή σύνταξη. Είναι αιτία πολέμου. Ως εργαζόμενοι δεν φταίμε σε κάτι. Κανείς από μας δεν αρνήθηκε ποτέ να καταβάλει τις εισφορές του. Παίρνουμε λιγότερα χρήματα γιατί εν γνώσει μας επενδύουμε για το αύριο. Το έλλειμμα δεν το δημιουργήσαμε εμείς.
Η Γιώτα αναφέρθηκε στον πόνο των ιδιωτικών υπαλλήλων. Δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει νιώσει στο πετσί του την ανεργία. Εργαζόμενοι με πτυχία με μπλοκ των 600 ευρώ. Η καθημερινότητα είναι πολύ σκληρή. Μετά τα 50 δεν σε κρατάει κανείς στη δουλειά του. Βιώνουμε μια απάνθρωπη κατάσταση. Αν δεν είσαι σήμερα απολυμένος μπορεί να είσαι αύριο. Το ζήτημα είναι να καταλάβουμε τη δύναμη της συλλογικότητας. Το πρόβλημα δεν λειτουργεί προσωπικά. Και καλά εμείς. Κουτσά στραβά θα τα βγάλουμε πέρα. Τι θα γίνει .όμως με τα παιδιά μας;
Ένας συνάδελφος από τη γειτονιά εργαζόμενος στον ΟΤΕ θέτει υπόψη της συνέλευσης τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στον Οργανισμό μετά της συμφωνία - πιλότων για διάσπαση στον ευρύτερο τομέα των ΔΕΚΟ με τη συναίνεση των συνδικάτων.
Ο Νίκος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα περιέγραψε με δραματικό τρόπο όσα βιώνει καθημερινά. Θύματα εκμετάλλευσης. Έζησε στο πετσί του τι σημαίνει να είσαι στην ανεργία στην ηλικία των 50 και να προσπαθείς να βρεις δουλειάς. Συνάντησα, είπε, ανασφάλιστους εργαζόμενους ιδιαίτερα μετανάστες που τους εκμεταλλεύονταν μ' αυτόν τον τρόπο. Έθεσε το θέμα με τα Βαρέα και Ανθυγιεινά που προσπαθούν να τα καταργήσουν. Είδα πολλά ατυχήματα από την εντατικοποίησης της εργασίας. Ένα άλλο πρόβλημα που έθεσε αφορά τους γιατρούς Εργασίας. 100 γιατροί σε όλη την Ελλάδα καλύπτουν περί τα 2.500.000 εργαζόμενους. Αν είναι δυνατόν... Έχω ζήσει, είπε, στη Ναυγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος και οι συνθήκες εργασίας είναι τραγικές. Ζούμε έναν εργασιακό Μεσαίωνα. Και το ζήτημα είναι τι παρακαταθήκε αφήνουμε στα παιδιά μας. Ο αγώνας πρέπει να γίνεται στο χώρο δουλειάς και το μεροκάματο έχει αίμα δεν έχει χρώμα. Θα πρέπει να συμμετέχουμε μαζικά στην απεργία της 13/2, να περιφρουρήσουμε το χώρο δουλειάς μας και στη συνέχεια να πάμε στη συγκέντρωση.
Η Ντίνα, εκπαιδευτικό μίλησε για την κατάρρευση του μύθου του δημοσίου καθώς συνηθίσαμε να μιλάμε για όρους δημοσίου με βάση την παλιά βάρδια. Σε δέκα χρόνια τα πράγματα θα είναι τελείως διαφορετικά. Οι δήμοι σήμερα χρησιμοποιούν εργαζόμενους από υπεργολάβους. Σχέσεις που δεν έχουν τίποτα με το παραδοσιακό δημόσιο έτσι όπως το γνωρίζαμε. Δείτε τι συμβαίνει στα δημόσια νοσοκομεία: Γιατροί προσλαμβάνονται με μπλοκάκι, είναι τα προγράμματα στέιτζ, οι ωρομίσθιοι δάσκαλοι, Με άλλο τρόπο δουλεύουν σήμερα οι νέοι εργαζόμενοι. Είναι τραγική η ευθύνη του συνδικαλιστικού κινήματος.
Ένας φίλος που δουλεύει στο χώρο των κατασκευών διαπίστωσε ότι δυστυχώς δεν έχει γίνει η δουλειά που θα έπρεπε από τα συνδικάτα. Και υπάρχει ο μύθος ότι επειδή άλλαξε ο υπουργός Εργασίας θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τις προτάσεις της νέας υπουργού. Αλλά δεν είναι έτσι. Τα πρόσωπα αλλάζουν, όχι οι πολιτικές.
Μια κυρία πήρε το λόγο να πει ότι μαύρισε η ψυχή της με όλα αυτά που άκουσε. Χρειάζεται, είπε, να είμαστε αισιόδοξοι. Μπορούμε να δούμε ότι μας φοβούνται. Περιμένουν ναδουν τη συμμετοχή στην απεργία της 13/2 για να ανακοινώσουν τις θέσεις τους. Υπάρχουν αδυναμίες του συστήματος που πρέπει να εκμεταλλευθούμε προς όφελος μας
Ο Δημήτρης είπε ότι είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τα πράγματα. Να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Στη δουλειά μου, είπε, είναι 15 εργαζόμενοι. Στην προηγούμενη απεργία, στις 12/12/07 απήργησαν οι 14. Μόνο ένας εργάστηκε. Αυτό κάτι λέει. Και πρόκειται για ιδιωτικό τομέα.. Έχουμε φτάσει στο σημείο «μηδέν». Να βάλουμε τα δικά μας αιτήματα για μείωση του χρόνου εργασίας. Να είμαστε επιθετικοί. Να διαφυλάξουμε ότι έχουμε, αλλά η στάση μας να μην είναι αμυντική. Δεν είναι θέμα προσώπων. Είναι συγκεκριμένες πολιτικές που πρέπει με τον αγώνα μας να ανατρέψουμε. Έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τα πράγματα.
Μια κοπέλα είπε ότι η κυβέρνηση, τέσσερις μήνες μετά την ανανέωση εντολής είναι με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο. Ας το εκμεταλλευτούμε αυτό, έστω και χωρίς τη συνδρομή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Κλείνοντας, ένας συνάδελφος από τη γειτονία, είπε ότι η συνάντηση ήταν γόνιμη και ελπιδοφόρα και πρέπει να επαναληφθεί όταν πρόκειται για μεγάλα κοινωνικά ζητήματα.
Ρεπορτάζ: Νίκος θεοδωράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου