ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΔΕΙ

 

Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που κατέθεσε αυτές τις μέρες η κυβέρνηση, κινείται στις ίδιες βασικές κατευθύνσεις με το Νόμο Σιούφα του 1991 και το Νόμο Ρέππα του 2002, επιμερίζοντας στο κοινωνικό σύνολο τις επιπτώσεις από τις μέχρι τώρα κρατικές πολιτικές που εξανέμισαν σε μεγάλο βαθμό τα κεφάλαια και τους πόρους της κοινωνικής ασφάλισης:
· Η αξιοπιστία του ασφαλιστικού συστήματος καταρρακώνεται με τις αλλεπάλληλες αλλαγές στα όρια ηλικίας και στον υπολογισμό της σύνταξης, πυροδοτώντας φόβους για ακόμη δυσμενέστερες ρυθμίσεις στα επόμενα χρόνια.
· Οι ενοποιήσεις Ταμείων πιθανότατα αφορούν λιγότερο την καλύτερη διαχείριση (που δεν είδαμε στις προηγούμενες ενοποιήσεις) και περισσότερο τον έλεγχο όσων αποθεματικών ξέφευγαν μέχρι τώρα από τον καταστροφικό κρατικό εναγκαλισμό.
· Γονικές άδειες με αποδοχές διασφαλίζουν τη φροντίδα για τα παιδιά καλύτερα από ό,τι η πρόωρη συνταξιοδότηση των μητέρων, όμως ένας χρόνος γονικής άδειας δεν αντισταθμίζει πέντε χρόνια αύξηση στα όρια συνταξιοδότησης. Επιπλέον δημιουργείται μια ολόκληρη γενιά γυναικών που έχουν ήδη παιδιά και χάνουν και τις δύο δυνατότητες.
· Με δεδομένες τις ανεπάρκειες των ελεγκτικών μηχανισμών και το έλλειμμα πολιτικής βούλησης, η ανασφάλιστη εργασία και η εισφοροδιαφυγή θα συνεχίσουν να αποτελούν ανοικτές πληγές, όσο η εργοδοτική εισφορά υπολογίζεται ως ποσοστό της μισθοδοσίας.
· Το Ταμείο Αλληλεγγύης των Γενεών προϋποθέτει ασφαλιστικά συστήματα όπου τα αποθεματικά των Ταμείων είναι στη θέση τους και οι έμμεσοι φόροι αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα στη φορολογία. Στα ελληνικά δεδομένα, προέχει είναι να αναλάβει το κράτος τις ευθύνες του για τα κεφάλαια που έχουν με δική του υπαιτιότητα αφαιρεθεί από την κοινωνική ασφάλιση.
Δε χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες για να αντιληφθεί κανείς ότι τα μέτρα δε λύνουν το ασφαλιστικό περισσότερο από ό,τι λύθηκε το 1991 και το 2002. Όταν λοιπόν ο πρωθυπουργός δηλώνει στη Βουλή ότι θεωρεί «πράξη έσχατης ανευθυνότητας τη μετάθεση του προβλήματος στο μέλλον», είτε δεν έχει καταλάβει πού οδηγούν τα μέτρα του, είτε απλώς υποτιμά τη νοημοσύνη μας προετοιμάζοντας το έδαφος για τον επόμενο γύρο περικοπών σε 5-10 χρόνια.
Πιστεύουμε ότι το ασφαλιστικό είναι ζήτημα πολιτικής και όχι λογιστικής, όπως δείχνει να το αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση. Χωρίς θωράκιση από την εισφοροδιαφυγή και χωρίς αποκατάσταση των κεφαλαίων της κοινωνικής ασφάλισης, δεν πρόκειται να υπάρξει λύση όσες περικοπές παροχών και να προωθηθούν.
Θα είμαστε λοιπόν παρόντες και στο νέο κύκλο κινητοποιήσεων για το ασφαλιστικό, προωθώντας όχι μόνο τις αντιστάσεις στα κυβερνητικά μέτρα αλλά και το διάλογο για την «αντιπρόταση της κοινωνίας», με αιχμές τη χρηματοδότηση και τα νέα ασφαλιστικά δικαιώματα.