Λέγαμε να το κάνουμε εμείς στο «Μήνυμα». Μας πρόλαβε η «Ελευθεροτυπία» στο φύλλο της 15/3/2008. Μια πολύ καλή δουλειά των δημοσιογράφων Αντωνίας Ξυνού και Κάτιας Αντωνιάδη.
«Δεν θα προλάβω να πάρω σύνταξη». Αυτό φοβούνται οι περισσότεροι νέοι που εισέρχονται τώρα στην αγορά εργασίας. «Πώς μια γυναίκα με ανήλικο στα 55 θα είναι και μάνα και εργαζόμενη;» είναι το παράπονο των μητέρων. «Δεν γίνεται να σου λένε, ξαφνικά, ότι είσαι υποχρεωμένος να δουλεύεις μέχρι τα 65 σου. Με τι κουράγιο;», λένε από την πλευρά τους οι περισσότερο αδικημένοι από το νέο σχέδιο νόμου για το Ασφαλιστικό, οι σημερινοί 40άρηδες.
Την ώρα που η υπουργός Απασχόλησης παρουσίαζε το νομοσχέδιο, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου έψαχναν ανάμεσα στα «ψιλά γράμματα» να βρουν τη σωτήρια διάταξη που θα τους απάλλασσε από τα καινούργια μέτρα.
Πέρα από τις αναλύσεις των θιασωτών της οικονομίας και του σχεδιασμού, αυτό που μετράει είναι τι πιστεύουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, αυτοί που σήμερα αποτελούν τον κινητήριο μοχλό της κοινωνίας. Νέοι άνθρωποι, μητέρες με ανήλικα παιδιά, γυναίκες που εξαναγκάζονται σε «προγραμματισμό» της ζωής τους, υπάλληλοι που εντάσσονται στα βαρέα και ανθυγιεινά μιλούν στην «Ε», αναλύοντας, από τη δική του σκοπιά ο καθένας, τις «παγίδες» που βλέπουν στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση, η οποία ψηφίστηκε ήδη από την Επιτροπή της Βουλής και εισέρχεται την ερχόμενη εβδομάδα προς ψήφιση στην Ολομέλεια.
«57 χρόνων στη σκαλωσιά;»
Είμαι χρόνια στο επάγγελμα κι έχω δει ανθρώπους ηλικίας 55 και 57 χρόνων να ανεβαίνουν στις σκαλωσίες για να δουλέψουν. Οι πιθανότητες αυτοί οι άνθρωποι να έχουν κάποιο ατύχημα ή ακόμα χειρότερα να πέσουν κάτω και να σκοτωθούν είναι πάρα πολλές. Είναι όμως αναγκασμένοι να το κάνουν.
Και έρχονται σήμερα οι κυβερνώντες και μιλάνε για νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Προσωπικά, κάθε αύξηση του ορίου ηλικίας στον κλάδο μας, στα βαρέα και ανθυγιεινά, με βρίσκει κάθετα αντίθετο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, το νέο νομοσχέδιο δεν με πιάνει, έχω θεμελιώσει το δικαίωμά μου, αλλά πιάνει όλα τα νέα παιδιά, που φυσικά δεν δέχονται να επιμηκυνθεί ο χρόνος εργασίας σε ένα τόσο επικίνδυνο επάγγελμα.
Σίγουρα, η κίνηση που γίνεται είναι κατά των εργαζομένων. Ελπίζω ότι η όλη προσπάθεια γίνεται για καλό σκοπό από τους κυβερνώντες, αλλά είναι πλέον βέβαιο ότι την κάνουν με λάθος τρόπο.
Θεόδωρος Μανωλόπουλος, 58 ετών - οικοδόμος
«Είμαι μητέρα, θίγομαι»
Είμαι μητέρα με δύο ανήλικα παιδιά και ασφαλισμένη το 1991, οπότε σίγουρα πλήττονται τα δικαιώματά μου. Συγκεκριμένα, πρέπει να συνεχίσω να εργάζομαι μέχρι τα 60 μου χρόνια. Και μέσα σε όλα αυτά θα πρέπει να υπολογίσω, λόγω του επαγγέλματός μου, και επιπλέον δυσκολίες, όπως την κρίση της αγοράς που υπάρχει. Θίγομαι και στην αύξηση των ορίων ηλικίας και στη μείωση των συντάξεων. Αν μέσα σε όλα αυτά θα έπρεπε να σκεφτώ για την κατάστασή μου ως μητέρα ανηλίκων, θα απογοητευόμουν πλήρως. Σε ηλικία άνω των 40 ετών, πάντως, το να μεγαλώσεις έστω κι ένα μικρό παιδί είναι από τη φύση του μία δύσκολη υπόθεση. Λαμβάνοντας υπόψη και όσα έχω ακούσει για τη μεταρρύθμιση, είμαι σίγουρη ότι σε μία τέτοια περίπτωση δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω.
Φυσικά θα πρέπει να γίνουν κάποιες αλλαγές στο Ασφαλιστικό. Αρχικά, θα πρέπει να υπάρχει ισότητα ανάμεσα στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, ίσως ένα ασφαλιστικό ταμείο για όλους. Είναι πληγή για το σύστημα αλλά και για μένα προσωπικά, να ξέρω ότι υπάρχουν γυναίκες που μπορούν να συνταξιοδοτηθούν ύστερα από 15 χρόνια υπηρεσίας, όταν εγώ ξεκίνησα να δουλεύω στα 20 μου.
Ελένη Σαλονικίδου, 35 ετών - έμπορος
«Πού είναι τα τρία "δεν";»
Η νέα γενιά, οι άνθρωποι που τώρα μπαίνουν στην παραγωγική διαδικασία, αντιλαμβάνονται το Ασφαλιστικό ως ένα ακόμα πρόβλημα που προστίθεται στο ήδη βεβαρημένο μέλλον τους. Δεν έχουμε σταθερή δουλειά και το μοναδικό μέλλον που μας απασχολεί είναι το άμεσο και κατά πόσο θα μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στην καθημερινότητά μας.
Πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα αν αφήναμε το Ασφαλιστικό ως έχει μέχρι σήμερα. Αλλωστε προεκλογικά οι περισσότεροι ακούσαμε τις υποσχέσεις της σημερινής κυβέρνησης για τα τρία «δεν». Πού είναι αυτά σήμερα; Γιατί ξαφνικά άνοιξε η συζήτηση για το νέο νομοσχέδιο;
Η σύνταξη, πλήρης ή μειωμένη, είναι από τα τελευταία ζητήματα που περνάνε από το μυαλό μου. Ξέρω ότι δεν θα πάρω σύνταξη ποτέ και αναρωτιέμαι γιατί θα πρέπει να πληρώνω κρατήσεις στο Ταμείο ασφάλισής μου, όταν ξέρω ότι δεν το κάνω για τη συνταξιοδότησή μου.
Αντίστοιχα, βλέπω γύρω μου δικούς μου ανθρώπους να τρέμουν. Να πρέπει να υπολογίσουν από την αρχή τα χρόνια εργασίας τους. Να πρέπει να προγραμματίσουν πότε θα κάνουν παιδί, για να έχουν τα λεγόμενα προνόμια.
Βαγγέλης Κυρλόγλου, 27 ετών
«Αναλογικό σύστημα»
Μιλάμε για πρόωρη συνταξιοδότηση και για μειώσεις στις συντάξεις. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι για κανέναν δίκαιο να δουλεύει επί 35 χρόνια για να πάρει μία σύνταξη. Γι' αυτό χρειαζόμαστε ένα αναλογικό σύστημα. Μπορεί το νέο νομοσχέδιο να μη με θίγει προσωπικά, καθώς διαθέτω τα απαραίτητα ένσημα και χρόνια, αλλά είναι απαραίτητο ένα σύστημα που δεν θα οδηγεί σε αδικίες για κανέναν ασφαλισμένο.
Δεν είναι λογικό να οδηγείται ένας 65χρονος να εμπορεύεται ή ακόμα χειρότερα να δουλεύει σε ένα εργοστάσιο. Αρχικά, ποιος θα κρατήσει στη δούλεψή του έναν άνθρωπο ο οποίος παράγει ελάχιστα; Το σίγουρο είναι ότι θα προτιμήσουν ένα νέο άνθρωπο που θα τριπλασιάζει την παραγωγή.
Από την άλλη, όλοι θα θέλαμε να βγαίνουμε στη σύνταξη με 20 χρόνια προϋπηρεσίας, αλλά, δυστυχώς, η οικονομία δεν θα μπορέσει να αντέξει κάτι τέτοιο. Αν βγούμε όλοι στη σύνταξη νωρίτερα, τότε το πιο πιθανόν είναι τα παιδιά μας να μη βρουν ασφαλιστικά ταμεία. Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο νόμου που να είναι κοινωνικά δίκαιο για όλους ανεξαιρέτως.
Κώστας Μαστρογιάννης, 39 ετών - έμπορος
«Παιδί με προγραμματισμό;»
Από το νέο νομοσχέδιο θίγομαι και ως νέα εργαζόμενη και ως γυναίκα. Ετσι κι αλλιώς τα πράγματα ήταν δύσκολα, πλέον όμως το μέλλον διαφαίνεται ζοφερό. Με το νέο σχέδιο νόμου προστίθενται επιπλέον χρόνια εργασίας και μειώνονται δραστικά οι συντάξεις. Το αν θα καταφέρουμε να πάρουμε κάποτε σύνταξη, βέβαια, είναι άλλο θέμα.
Τώρα πια, όλα πρέπει να γίνουν με προγραμματισμό. Μέχρι και το πότε θα κάνουμε οικογένεια και παιδί, προκειμένου να τύχουμε ευνοϊκών όρων συνταξιοδότησης. Μας βάζουν, με λίγα λόγια, να σκεφτόμαστε από τώρα τι θα γίνει με τη σύνταξη! Αν επιχειρήσει μια γυναίκα να συνταξιοδοτηθεί πριν από το προβλεπόμενο όριο ηλικίας, είναι δεδομένο ότι η σύνταξή της θα είναι μειωμένη κατά ένα σημαντικό ποσοστό για κάθε χρόνο πρόωρης συνταξιοδότησης. Ποιος εργαζόμενος, ποια γυναίκα και μητέρα, θα μπορεί να δουλεύει μέχρι τα 65; Το ασφαλιστικό σύστημα είναι υπό διάλυση, τα ταμεία «γίνονται» προβληματικά και αυτό, ας μη γελιόμαστε, αποτελεί συλλογική ευθύνη όλων των έως τώρα κυβερνήσεων.
Γεωργία Τσαντοπούλου, 25 ετών, γυμνάστρια/ ιδ. υπάλληλος
«Τσακίζουν τις μητέρες»
Ξεκίνησα να δουλεύω στα 15 μου χρόνια, και ήλπιζα ότι μέχρι τα 50 μου το πολύ θα είχα βγει στη σύνταξη. Σήμερα, ανακαλύπτω ότι παρά τα τόσα ένσημα και τα χρόνια εργασίας μου θα πρέπει να συνταξιοδοτηθώ αντί στα 45 με 50 μου χρόνια, στα 60.
Και μέσα σε όλα αυτά, έρχονται και οι αποφάσεις για τις μητέρες. Πρόσφατα παντρεύτηκα και με τον σύζυγό μου έχουμε αποφασίσει να κάνουμε ένα παιδί. Γιατί θα πρέπει να περιμένω μέχρι να γίνω 40 ετών; Ποια γυναίκα θα κάνει αυτή την υποχώρηση, να έχει τις ευθύνες ενός ανήλικου παιδιού σε μια ηλικία που την πνίγουν οι υποχρεώσεις; Εχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει καμία μέριμνα για τις γυναίκες. Αντίθετα, με το νέο νομοσχέδιο τις έχουν τσακίσει, σε μια περίοδο που όλοι μιλούν για το δημογραφικό και για κοινωνικό κράτος. Αν θέλουν κοινωνικό κράτος, ας κάνουν κάτι γι' αυτό.
Ελένη Λούβρου, 35 ετών - ιδιωτική υπάλληλος
«Βασιλεύει η ανασφάλεια»
Το Ασφαλιστικό στη χώρα μας έχει αναχθεί σε μείζον πρόβλημα. Ενα πρόβλημα που ακουμπά όλη την κοινωνία, κι αυτό γιατί ποτέ καμία κυβέρνηση δεν το αντιμετώπισε με υπευθυνότητα. Ολοι, διαχρονικά, αντιμετώπισαν το Ασφαλιστικό με γνώμονα τα όποια κομματικά οφέλη και συμφέροντα, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε ασφαλισμένους πολλών ταχυτήτων.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, βέβαια, θα το έχουν οι γυναίκες. Είναι δεδομένο ότι στην Ελλάδα υπάρχει υπογεννητικότητα και, φυσικά, ούτε αυτός ο νόμος δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για να λυθεί το δημογραφικό.
Αυτό που κυρίως απασχολεί εμένα είναι το τι γίνεται με την ασφάλιση στον κλάδο μου, γιατί είναι κοινό μυστικό ότι βασιλεύει η ανασφάλιστη εργασία. Γενικότερα, αν δεν βρεθεί μια φόρμουλα για να αισθάνονται ασφαλείς οι άνθρωποι μέσα στην εργασία τους, είναι άτοπο και άκαιρο να μιλάμε απλώς για Ασφαλιστικό και συνταξιοδότηση.
Δημήτρης Μαλαβέτας, δημοσιογράφος
«Σκούρα τα πράγματα»
Πότε θα πάρω σύνταξη; Μετά τα 70! Μέχρι που να έρθει το σχέδιο νόμου στη δημοσιότητα, ο πρωθυπουργός επαναλάμβανε τα τρία «δεν». Πού πήγαν, άραγε, αυτά; Το Ασφαλιστικό στην Ελλάδα είναι ένα ζήτημα τεράστιο, που επιδεινώνεται διαρκώς και που έχει ως θύματα εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους. Εγώ άρχισα να δουλεύω και να ασφαλίζομαι από το 1994. Και βλέπω ότι τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα.
Αλλά το Ασφαλιστικό δεν είναι το μοναδικό θέμα. Κάθε εργαζόμενος, ανάλογα με τον κλάδο όπου υπάγεται, έχει να καταδείξει διάφορα στραβά και άδικα. Σε ό,τι αφορά τον δικό μου κλάδο, στατιστικά, πάνω από το 30% αυτών που δουλεύουν σε ψησταριές πεθαίνουν πριν φτάσουν τα 67 τους χρόνια. Και, φυσικά, δεν υπάγονται στα ΒΑΕ! Δεν ξέρω τι άλλο να πω, πέρα απ' το ότι τα πράγματα φαίνονται πολύ σκούρα...
Χρήστος Χατζής, ιδιοκτήτης κρεοπωλείου/ψησταριάς
«Σε λάθος δρόμο»
Οι προτεινόμενες αλλαγές στο Ασφαλιστικό είναι πλέον σαφές πως θα βαρύνουν κυρίως τους νέους ασφαλισμένους-εργαζομένους και όσους θα εισέλθουν τα επόμενα χρόνια στην εργασία. Οι νέοι εργαζόμενοι έχουν υψηλά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, από τα υψηλότερα που υπάρχουν μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Εκτός απ' αυτό, ας μην ξεχνάμε ότι η πλειονότητα των μερικώς απασχολουμένων και των ανέργων είναι νέοι άνθρωποι.
Γενικά, δεν είμαι κατά των αλλαγών στο Ασφαλιστικό. Οι αλλαγές, βέβαια, έπρεπε να έχουν ξεκινήσει να γίνονται εδώ και χρόνια. Επίσης, σε ό,τι αφορά την ενοποίηση των Ταμείων, για την οποία γίνεται μεγάλος ντόρος, το μόνο που έχω να πω είναι ότι χωρίς να σπάσουν αβγά, ομελέτα δεν γίνεται. Αλλά δεν γίνεται και να δημιουργηθούν εργαζόμενοι «δύο ταχυτήτων» μέσω ευνοημένων-υγιών ταμείων και μη. Ούτε, βέβαια, να δουλεύουμε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα. Οποιοι υπολογίζουν να λύσουν τα προβλήματα του Ασφαλιστικού μέσα από την αύξηση των ορίων ηλικίας και τη μείωση των συντάξεων είναι, προφανώς, σε λάθος δρόμο.
Βαγγέλης Μονογυιός, 24 ετών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου