Μάτια ερμητικά κλειστά...

Σαν να ανακαλύψαμε ξανά την Αμερική... Μόλις τώρα διαπιστώνουμε ότι στην Ηλεία, στη Θήβα, αλλά ίσως και δίπλα μας, αν όχι μέσα στο ίδιο το σπίτι μας, απασχολούνται ανασφάλιστοι ή με το χαμηλότερο δυνατό κόστος Τώρα καταλαβαίνουμε ότι μέρος της καταναλωτικής μας ικανότητας οφείλεται στην αδήλωτη εργασία αλλά και στα κρυφά μάτια που κάνει η Πολιτεία με τους ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς της. Αυτούς που, όταν εμείς νιώσουμε θιγόμενοι, προτάσσοντας τον δείκτη, απαιτούμε να είναι δίπλα μας...

Ολα τα ξέραμε, αλλά νομίζαμε ότι με κάποιον τρόπο μαγικό, οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν θα εκδηλωθούν. Ισως κατά βάθος να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, πιστεύοντας ότι οι αλλοδαποί που ζουν σε αυτοσχέδιες παράγκες θα παραμείνουν μουγγοί και μονίμως ευγνώμονες που τρώνε ένα κομμάτι ψωμί στη χώρα μας.

Πόσο αφελής πρέπει να είναι κανείς για να μη βλέπει ότι η συμβίωση της ανέχειας και εκκωφαντικής χλιδής δεν θα προκαλέσει εκρήξεις; Στην περίπτωση της Μανωλάδας, το φιτίλι άναψε από τον ανταγωνισμό των ΜΜΕ, που προέβαλαν τις απαράδεκτες συνθήκες ζωής των αλλοδαπών. Ομως, το φιτίλι μπορεί να ανάψει ανά πάσα στιγμή.

Ας κάνουμε μια βόλτα στην πλατεία Βικτωρίας. Ας περπατήσουμε τις γειτονιές της Αθήνας γύρω από το κέντρο. Ας βολτάρουμε το βράδυ -αν τολμάμε- στα στενά γύρω από την πλατεία Ομόνοιας και θα διαπιστώσουμε ότι υπάρχει μια διάχυτη εξαθλίωση, που έχει προ πολλού επηρεάσει τη δημογραφία της πόλης. Ενα χιλιόμετρο από τη χλιδάτη Βουκουρεστίου αρχίζει μια άλλη πόλη. Πεντακόσια μέτρα από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και εκατό μέτρα από το Μετς αρχίζει ένας άλλος τόπος, ο γκαζότοπος του Νέου Κόσμου. Κι όλα αυτά είναι η Αθήνα με πολλά μικρά, μικρότερα ή μεγαλύτερα γκέτο, που κάνουν τον Βοτανικό να μοιάζει με Κολωνάκι.

Το 1992 βρεθήκαμε, τρεις συνάδελφοι, στον Αυλώνα για λογαριασμό περιοδικού. Ινδοί και Πακιστανοί κρατούσαν καλά κρυμμένα τα μυστικά τους υπό τον φόβο της απέλασης και το «κομμάτι» παραλίγο να μη γίνει ποτέ. Ευτυχώς, οι φωτογραφίες ήταν το καλύτερο ρεπορτάζ. Μια απέραντη λασπουριά γύρω από τα βουστάσια. Και μέσα σε αυτά συμβίωναν άνθρωποι και ζώα.

Στα 16 χρόνια δεν άλλαξαν θεαματικά οι συνθήκες ζωής των «ξένων» στην περιφέρεια. Ισως λόγω της ξηρασίας να περιορίστηκε η λάσπη. Πάντως, οι επιθεωρητές που βρέθηκαν στη Μανωλάδα, μιλούν για απαράδεκτες συνθήκες Αλλά ούτε οι εκπρόσωποι της νομαρχίας μίλησαν ούτε το υπουργείο Υγείας απεφάνθη. Και οι λαλίστατοι βουλευτές, των δύο μεγάλων κομμάτων, δεν βρήκαν να πουν κουβέντα για να μη δυσαρεστήσουν τους μικρούς ιδιοκτήτες που αποτελούν και τη ραχοκοκαλιά των υποστηρικτών τους. Κρατούν τα μάτια σφαλιστά, ξεχνώντας ότι στηρίζουμε ένα μέρος της ευημερίας μας στην εργασία των αλλοδαπών. Αυτό κάποια ημέρα θα τελειώσει. Το ζήτημα είναι να τελειώσει με τον πιο ήρεμο τρόπο, όπως έγινε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. που αντιμετώπισαν στη δεκαετία του '60 ανάλογα φαινόμενα...

Της Χριστίνας Κοψίνη από την "Καθημερινή" της 22/4/2008