ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΠΡΟΑΥΛΙΑ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ

Aπό τη βραδυά ποίησης στα 144-163 δημ. σχολεία

Οι μπλούζες, τα καπέλα και το τυχερό ήταν προσφορά της μαμάς
Δήμητρας Σγούρου σε όλα τα παιδιά της Στ' τάξης του 146 Δημοτικού
Σχολείου Αθηνών.

Όταν τα παιδιά συναντούν τον πολιτισμό, αυτός βαθαίνει ποιοτικά και προάγεται ουσιαστικά. Παίρνει τη θέση που του αξίζει στις γειτονιές των ανθρώπων....
Μεταλλάσσεται σε τόσα δυνατά συναισθήματα, σκέψεις, εικόνες...
Την Τετάρτη στις 11/6/08, έζησα ένα απερίγραπτο απόγευμα. Βρέθηκα σε ένα πολύχρωμο προαύλιο των 146-62^ου Δ.Σχ. κι έμεινα άφωνη απ' τις μουσικές που με κατέκλυσαν στην αποχαιρετιστήρια γιορτή του 62^ου. Ένα ολόκληρο δάσος στημένο εκεί δα , ολοζώντανο, αργοσάλευε στα μάτια μου και μου μίλαγε για όλα:
Δέντρα με πράσινο φύλλωμα, ζώα, πουλιά, λουλούδια σε έναν ευγενικό, ήρεμο χορό, να λικνίζονται σε ρυθμoύς Vivaldi, Piazzola, Strauss,Motzart,Brahms, Hendel.
Πορτοκαλοκόκκινες φλόγες με άγριο βλέμμα όρμισαν ξαφνικά στο δάσος και τα δέντρα έγειραν στη γη. Σώπασαν τα πουλιά, έφυγαν τρομαγμένα τα ζώα, κάηκαν τα λουλούδια...Σιωπή νεκροταφείου με μια υποβλητική υπόκρουση Carmira Burana του Orff.
Και να! Ήρθαν άλλα παιδιά ,με φωτεινά μάτια που πέταγαν φωτιές , με σκαλιστήρια και ποτιστήρια και φύτεψαν ξανά δέντρα και λουλούδια. Καθάρισαν και φρόντισαν το δάσος κι έσπειραν την ελπίδα παντού με μελωδίες του Bizet.
Και σιγά σιγά ,ξαναπρασίνησε το προαύλιο και σηκώθηκαν τα γερμένα τα δέντρα, τα παιδιά-πουλιά πέταγαν τριγύρω μαζί με τις χελώνες, τις μέλισσες, τους λαγούς, τα ελάφια. Τα παιδιά-λουλούδια έστησαν τρελό χορό γύρω απ΄τους κορμούς των δέντρων.
Ένα καταγάλανο ποτάμι, φτιαγμένο από γελαστά κορίτσια κορίτσια κελάρυζε ανάμεσά τους.
Κι ήρθαν κι άλλα παιδιά, με αποφασιστικό βήμα και βλέμμα ώριμων ανθρώπων κρατώντας χαρτόνια με συνθήματα
‘ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΤΣΙΜΕΝΤΟ', ‘ΑΝΑΔΑΣΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ', ‘ΕΞΩ ΟΙ ΚΕΡΑΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ' κ.ά.
Κι ύστερα, μια πολύ επιβλητική ομάδα παιδιών της ΣΤ΄τάξης χορογραφώντας ένα οργισμένο τραγούδι του Nivo, απαίτησε τα δικαιώματα της νιότης της.
Δεν είχε Καλομοίρα αυτή η βραδιά. Είχε παιδιά ξαφνικά μεγαλωμένα-πόσο ψηλά μου φάνηκαν-που χωρίς λόγια , μας είπαν τα πάντα για το καθήκον μας να φροντίζουμε το περιβάλλον.
Δάσκαλοι με ψυχή και μεράκι είναι πίσω απ' αυτά.
Δάσκαλοι που ξεπέρασαν το άγχος της ύλης και των βιβλίων κι αποφάσισαν να μορφώσουν τα παιδιά πάνω σε πανανθρώπινες αξίες.
Αυτά τα παιδιά θα μπορούν στο εξής να ξεχωρίζουν μέσα στο βουητό της υποκουλτούρας, κομμάτια όπως ‘Μικρή νυχτερινή μουσική' του Motzart ή το ιδιαίτερο ύφος του Recuerdos de la Alhambra.
Η συντριπτική πλειοψηφία απ' αυτά, είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν είχαν ακούσει αυτές τις μουσικές. Και τώρα τις χόρευε, τις κατακτούσε και τις σκόρπιζε στα κουρασμένα μας αυτιά.
Και μετά απ' αυτό το ευχάριστο σοκ, έτρεξα να σφίξω τα χέρια των δασκάλων που ετοίμασαν αυτή τη γιορτή. Με συγκίνηση, με ταπεινότητα... Για όλα αυτά που έφεραν μαζί τους στο σχολείο (και δεν ήταν μόνο το πτυχίο τους).Για το χρόνο που αφιέρωσαν, για τους κόπους τους, για το πείσμα τους ενάντια στους σημερινούς καιρούς του... ΤΙΠΟΤΑ.
Φυσικά και δεν ήταν υποχρέωσή τους, ούτε καθήκον τους.
Κατηφόρισα στα 144-163^ο Δημ.Σχ., όπου είχε "ποιητική βραδιά" με τους μαθητές της ΣΤ΄τάξης.
Αυτό ήταν!!!
Δεν μπορούσα να πιστέψω, ότι μικρά παιδιά πέρασαν σιγά σιγά μέσα από τα κείμενα και τα τραγούδια που επέλεξαν, σ'όλες τις σημαντικές στιγμές της ποίησης της μεταπολεμικής Ελλάδας, ως τις μέρες μας.
Κοίταζα γύρω μου τους εκστασιασμένους γονείς που ‘μάθαιναν-μορφώνονταν' από τα παιδιά τους. Σήκωσα το κεφάλι και είδα τα μπαλκόνια των γύρω πολυκατοικιών φωτισμένα, με ανθρώπους να κρέμονται στα κάγκελα για να ακούνε, να βλέπουν, να καταφέρουν να τραγουδήσουν με τα παιδιά. Σαν τα παλιά θερινά σινεμά που τζαμπατζήδες εμείς κρυφοκοιτάζαμε.
Οι δασκάλες που βοήθησαν σε αυτή την εκδήλωση, απόλαυσαν τόση αγάπη, τόσες αγκαλιές και χάδια, τόσα λουλούδια από τα παιδιά και τους γονείς!
Να γιατί ήθελα να είμαι δασκάλα. Για κάτι τέτοιες μεγαλειώδης στιγμές.
Η κιθάρα, οι δύο τραγουδιστές, (δάσκαλοι κι αυτοί, φίλοι από άλλα σχολεία), συνόδευαν την παρουσίαση με μελοποιημένη ποίηση. Όλοι πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου αυτό το βράδυ: Ο Σεφέρης με την Άρνηση, ο Ρίτσος με τον Επιτάφιο και τη Ρωμιοσύνη, ο Βάρναλης με τους Μοιραίους, ο Ελύτης με το Άξιον Εστί και το Μονόγραμμα, ο Λειβαδίτης με την Πολιτεία, ο Γκάτσος με την Αμοργό και την Περσεφόνη...
Και τόσοι συνθέτες που με σεβασμό μελοποίησαν ακριβά ποιήματα, κι έφεραν την ποίηση κοντά σε όλους τους ανθρώπους:
Ελευθερίου, Χριστοδούλου, Παπαδόπουλος, Χατζιδάκης, Θεοδωράκης, Λοϊζος, Σπανός, Ξαρχάκος, Καλδάρας, Λεοντής, Μαρκόπουλος, Μικρούτσικος, Σαββόπουλος, Πλέσσας, Κατσαρός....
Όλους ήξεραν να τους τραγουδούν τα παιδιά...
Αν αυτό δεν είναι μια ελπίδα σωτηρίας της ψυχής αυτών των παιδιών, τι άλλο μπορεί να είναι;
Πέντε προβλήματα μαθηματικών παραπάνω για να είμαστε εντάξει με το αναλυτικό πρόγραμμα δε νομίζω ότι ισοφαρίζουν το κέρδος αυτό.
Το ποιητικό αίτιο στην πρόταση ή η αιτία της ποίησης στην ζωή των ανθρώπων είναι το ζητούμενο;
Κλίνω με σεβασμό το κεφάλι μου αγαπητοί συνάδελφοι μπροστά σας για όλα όσα προσφέρατε και θα συνεχίσετε να το κάνετε στα σχολειά που υπηρετείτε, χέρι χέρι με τους γονείς συνοδοιπόρους και συμπαραστάτες .
Όπου υπάρχει πραγματική ‘μόρφωση', υπάρχει και ελευθερία σκέψης και ψυχής, αντίσταση και διεκδίκηση, κόντρα στο βόλεμα και στο ‘ωχαδερφέ'.
Τέτοιους δασκάλους έχουμε ανάγκη στο Δημόσιο σχολείο που οραματιζόμαστε και που με νύχια και με δόντια οφείλουμε να υπερασπιστούμε το χαρακτήρα του.
Παλεύουν, εντός και εκτός ωραρίου, μέσα ή όχι απ' το στυγνό καθηκοντολόγιο, για να σπείρουν ανθρωπιάς στην παιδική ψυχή.
Και δε φοβούνται να εκτεθούν δημόσια, ανοιχτοί σε κάθε κριτική, χαρούμενοι και με άποψη την οποία είναι σε θέση ανοιχτά να συζητήσουν.
Αυτά είναι πρότυπα για τα παιδιά που τα μεγαλώνουμε με χιλιάδες φόβους ,κρατώντας τα σε αποστειρωμένα πλαίσια μην τυχόν και δεν υποταχτούν αύριο και τα βρουν σκούρα.
Αυτά τα παιδιά να το ξέρετε, γίνονται σκληροί άνθρωποι, υπολογιστές και ατομιστές. Όμως οι σκληροί άνθρωποι, στη δύσκολη στιγμή σπάνε και είναι σχεδόν ακατόρθωτο να μαζέψουν τα κομμάτια τους.
Οι ευαίσθητοι άνθρωποι όμως, δε σπάνε, λυγίζουν απλά ,επανέρχονται κι έχουν εφόδια να επουλώσουν τις πληγές τους και να συνεχίσουν.
Ας δημιουργήσουμε λοιπόν ευαίσθητους ανθρώπους.
Αυτό το στοίχημα μόνο στα χρόνια του Δημοτικού σχολείου κερδίζεται.

Αθανασοπούλου Γιόλα

 

Το κείμενο αυτό της Γιόλας το "ανακάλυψα" στο blog των 62-146 Δημ. σχολείων και σιγά και μην δεν το αντέγραφα!
Να΄σαι καλά Γιόλα, να σε δούμε και πουθενά αλλού! Για την αντιγραφή Δημήτρης Ν.