«Νάτους, νάτους βγαίνουν από το πίσω μέρος με σακούλες!». Ακριβώς σαν να είχε τσακώσει κλέφτες στο ίδιο της το σπίτι και να ήθελε να ουρλιάξει «Πιάστε τους!», έτσι φώναξε μια κυρία που καθόταν δίπλα μου στην ατελείωτη ουρά έξω από το τεράστιο κατάστημα ηλεκτρονικών, την ημέρα των εγκαινίων του, την περασμένη Πέμπτη στις 8.30 το πρωί. Ηταν σαφές. Οι πόρτες είχαν ανοίξει νωρίτερα από την προκαθορισμένη ώρα και κάποιοι πελάτες κατάφεραν να μπουν μέσα. Πρώτοι. Έχοντας μπροστά τους όλες τις λιγουρευτικές προσφορές, σε περιορισμένο στοκ. Και εμείς, δεύτεροι, καταϊδρωμένοι, με ψιλόβροχο πάνω από τα κεφάλια μας, τους παρακολουθούσαμε να αποχωρούν με τα λάφυρα. Mε βήμα σημειωτόν.
Υπνωτισμένοι από τον μαγεμένο αυλό των υπερπροσφορών, η αγανακτισμένη κυρία, εγώ και χιλιάδες άλλοι αγουροξυπνημένοι Αθηναίοι, βρεθήκαμε στη συμβολή Συγγρού και Αμφιθέας σαν συνωστισμένα ποντίκια. Αγνωστοι μεταξύ αγνώστων, μέλη του όχλου που έτρεχε να προλάβει το «συσσίτιο» των ηλεκτρονικών. Να καταναλώσει με βουλημία τα φτηνά προϊόντα που διαφήμιζε το προσπέκτους: dvd, φωτογραφικές μηχανές, κάμερες, ηχοσυστήματα και κυρίως φορητούς υπολογιστές. Όπως τα χιλιάδες σπερματοζωάρια που πολιορκούν το ωάριο για την πολυπόθητη γονομοποίηση με τη νέα τεχνολογία. Φευ! Ο ανταγωνισμός, αμείλικτος. Η Αμφιθέας κλειστή και η Συγγρού μποτιλιαρισμένη παρότι τα κάγκελα περιόριζαν τον κόσμο στο πεζοδρόμιο. Πριν από δέκα μέρες η λεωφόρος είχε ξανακλείσει στα εγκαίνια ενός άλλου καταστήματος ηλεκτρονικών στην απέναντι «όχθη». Το αντίπαλον δέος. Από πάνω μας ένα ελικόπτερο τραβούσε μάλλον τηλεοπτικά πλάνα και μας έκανε να αισθανόμαστε ότι όπου να ’ναι θα μας συλλάβουν.
Το κατάστημα είχε διαλαλήσει τις δελεαστικές του τιμές με δωρεάν έντυπα. Κάτω από την εικόνα του προϊόντος είχε τον αριθμό των περιορισμένων κομματιών. Ο υπολογιστής που είχα βάλει στο μάτι με 300 ευρώ, θα είχε μόλις 250 τυχερούς κατόχους. Και μπροστά μου ήταν χιλιάδες. Απελπισία. Οι πρώτοι πρέπει να είχαν στηθεί στην είσοδο, το αξημέρωτο. Οταν έφτασα μια ώρα πριν από τα εγκαίνια, η ουρά είχε αγκαλιάσει το κτίριο και δεν υπήρχε θέση στάθμευσης για χιλιόμετρα. Το παλιό μπουζουξίδικο Diogenis Pallace ξαναγνώριζε στιγμές δόξας. Είχε φύγει και η γιγαντοαφίσα με τους Ελληνες ποδοσφαριστές του Euro να μας δίνει κουράγιο. “Πού ’σαι ρε Κατσουράνη;” μονολογούσε κάποιος πίσω μας.
Ετσι, είχαμε απομείνει μόνοι μας, να αλληλοκοιταζόμαστε με μοχθηρία. Εβλεπες όσους ήταν δίπλα σου στην ουρά και προσπαθούσες να τους ψυχολογήσεις «λες αυτός να θέλει λάπτοπ;» για να απαντήσεις (πάλι μόνος σου) στο υποθετικό ερώτημα «Μπαααα. Για στερεοφωνικό τον κόβω». Το μεγαλύτερο μερίδιο της αντιπάθειας πήγαινε σ’ εκείνους με τις σακούλες. Ένας είχε θράσος. Έβγαλε από το κουτί την καινούρια φωτογραφική, της έβαλε μπαταρίες και τράβηξε για παρθενική λήψη εμάς στριμωγμένους σαν σαρδέλες σε κονσέρβα στη Συγγρού. Ήταν σαν να μας έλεγε κορόιδα.
Εριξα μια ματιά στον κόσμο γύρω μου. Ολοι μαυροντυμένοι («σαν φυλή που πενθεί» είχε γράψει εύστοχα ένας ταξιδιωτικός οδηγός για το ντύσιμο των Αθηναίων). Φοιτητές με καφέ και τσιγάρο, ένας Πολωνός μπογιατζής με τα ρούχα της δουλειάς, μια Ρωσίδα οικιακή βοηθός, μια κυρία μεγάλης ηλικίας (τι να θέλει αυτή, ηλεκτρικό σίδερο;), ένας κύριος που είχε πάρει άδεια από τη δουλειά του και έδινε οδηγίες σε συνεργάτες από το κινητό, διανθισμένες με απαισιόδοξες προβλέψεις για το πότε θα καταφέρει να μπει μέσα. Για να μην προκληθεί συμφόρηση στο μαγαζί, οι άνδρες σεκιούριτι άφηναν έναν βασανιστικά μικρό αριθμό πελατών να εισέλθει. Κάποιοι (αφού πρώτα βεβαιώθηκαν ότι δεν ήθελαν να αγοράσουν τα ίδια προϊόντα) είχαν πιάσει κουβέντα μεταξύ τους.
Το ηθικό μου, αλλά και των γύρω μου ράγισε, όταν χτύπησε το κινητό τηλέφωνο ενός διπλανού μας «Τι; Τελειώνουν οι φορητοί; Πάρε ένα και για μένα. Κράτα τον! Θα μπω σε καμιά ώρα να στον πληρώσω. Ξέρεις τι γίνεται έξω ρε μ.....;». Αυτό ήταν. Ο αγώνας τελείωσε. Έκανα στροφή. Περπάτησα τα 30 μέτρα που είχα κάνει σε μία ώρα και βγήκα από την ουρά. Σιγά μην στεναχωρηθώ για μια δεκαπεντάρα οθόνη και 160 giga. Θα κάνω delete και αν ξαναδώ προσπέκτους από κατάστημα ηλεκτρονικών θα το βάλω στο τζάκι για προσάναμμα.
Της Μαργαρίτας Πουρνάρα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 4/10/2008
ΣΧΟΛΙΟ: Αναγνωρίζουμε κάπου τον εαυτό μας; Ώρα να αλλάξουμε ρώτα. να αναζητήσουμε αλλού τις απολαύσεις της ζωής και όχι στον καταναλωτισμό. Μόνο μέσα από ζωντανά κινήματα γειτονιάς μπορούμε να δούμε καθαρά τον κόσμο και μαζί με άλλες υγιείς δυνάμεις να προσπαθήσουμε να τον αλλάξουμε!
