Η στάση του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και της μονιμότητας
απέναντι στην ελαστική εργασία
Στο Δήμο Αθήνας, τα τελευταία 6 χρόνια ο αριθμός των ελαστικά απασχολούμενων, έχει προσεγγίσει τις 3000 εργαζόμενους, σε πλήθος υπηρεσιών αλλά και πλήθος μορφών, με κύρια αυτή με τα μπλοκάκια (Δ.Π.Υ.) που ξεπερνούν τους 2.500. Υπάρχουν ακόμα γύρω στους 130 εργαζόμενους με stage.
Οι κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) διαχρονικά ψήφιζαν και συμπλήρωναν ο ένας τη νομοθεσία του άλλου στην κατεύθυνση πλήρους και γενικευμένης ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, με αποκορύφωμα την ανασφάλιστη δουλειά των 400-500 ευρώ των stage, τη μισθωτή εργασία με μπλοκάκι των 600 ευρώ και αυτασφάλιση στο ΤΕΒΕ αλλά και την παρεχόμενη υπηρεσία μέσω δουλεμπορικών γραφείων χωρίς ασφάλιση και άγνωστο μεροκάματο..
Οι Δήμαρχοι των τελευταίων χρόνων, στο Δήμο Αθήνας, κύρια Μπακογιάννη και Κακλαμάνης διόγκωσαν κατά πολύ τις άτυπες αυτές μορφές εκμεταλλευόμενοι με τον πιο χυδαίο τρόπο την ανάγκη νέων ανθρώπων για δουλειά. Έτσι σήμερα το 25% περίπου των εργαζόμενων στο Δ. Αθήνας καλύπτονται από μερικά απασχολούμενους, σε εργασιακή ανασφάλεια και ευάλωτους στον κάθε φορά Δήμαρχο και την κυβέρνηση, ένα τμήμα σε διαρκή ομηρία γεμάτο οργή- ταλαντεύσεις και αντιφάσεις.
Οι τελευταίες εξελίξεις, μετά τις εκλογές του ΟΚΤΩΒΡΗ και την δηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης να πετάξει στο δρόμο χιλιάδες ελαστικά εργαζόμενους σε όλο το Δημόσιο και τους ΟΤΑ, δημιούργησε μια έντονη κινητικότητα σε όλο το φάσμα της ελαστικής εργασίας. Πάνω από 1 μήνα τώρα επιτροπές, συντονιστικά , μεμονωμένοι χώροι συμβασιούχων βρίσκονται στο δρόμο διεκδικώντας το αυτονόητο: την κατοχύρωση της δουλειάς τους.
Σε αυτές τις καθημερινές σχεδόν διαδηλώσεις, αυτό που λείπει είναι το μεγάλο οργανωμένο τμήμα της σταθερής εργασίας και το υπάρχον οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, από τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, τις Ομοσπονδίες και τα σωματεία.
Στο Δήμο Αθήνας τις τελευταίες 10 ημέρες οι εργαζόμενοι (κύρια στην καθαριότητα) μέσα από τα 2 σωματεία που ανήκουν, ξεκίνησαν καθημερινές κινητοποιήσεις που μετατράπηκαν ουσιαστικά σε διαρκείας.
Λίγο πριν την επέτειο της δολοφονίας του ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ και τις προγραμματισμένες διαδηλώσεις (6 & 7 ΔΕΚΕΜΒΡΗ), ο φερόμενος και ως υπερασπιστής των εργαζόμενων ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ τους σέρνει στα δικαστήρια και βγάζει την απεργία παράνομη και καταχρηστική. Οι εργαζόμενοι αντιμετώπισαν την πρώτη δικαστική απόφαση, μαζεύοντας τα σκουπίδια μόνο από το ιστορικό κέντρο, συνεχίζοντας και μετά την απόφαση την απεργία τους.
Ο «συμπαραστάτης- πατερούλης» των απεργών δήμαρχος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ, πιεζόμενος όλο και περισσότερο από τον «σοσια-ληστή» Ραγκούση που προσπαθεί να του φορτώσει πολιτικά την κατάσταση με τα σκουπίδια, ξαναπροσφεύγει στα δικαστήρια 8 Δεκέμβρη, ζητώντας: α) να βγει η απεργία παράνομη και καταχρηστική β) επιβολή χρηματικών ποινών από 1000-6000 ευρώ γ) ακόμα και φυλάκιση 1 μηνός, σε όποιον παραβεί την απόφαση του δικαστηρίου.
Οι εργαζόμενοι αργά το βράδυ της 9ης Δεκεμβρίου, απομονωμένοι και χωρίς ίχνος αλληλεγγύης του υπόλοιπου συνδικαλιστικού κινήματος, αναστέλλουν τις κινητοποιήσεις, γεμάτοι οργή και αγανάκτηση.
Αυτά περίπου είναι τα γεγονότα που εξελίχθηκαν στο Δ. Αθήνας.
Γεγονότα που σηματοδοτούν πολύ άσχημες εξελίξεις για το εργατικό κίνημα, μιας και αποτελούν την απαρχή καταστολής των εργατικών αγώνων, στις πρώτες μόλις 60 ημέρες του ΠΑΣΟΚ, που σε συνδυασμό με την άγρια νέου τύπου καταστολή(προσαγωγές- προληπτικές συλλήψεις- αγωγές κατά γονέων για παραμέληση ανηλίκων γιατί τα παιδιά τους συμμετείχαν στις διαδηλώσεις- απόπειρα δολοφονίας της συναγωνίστριας Αγγελικής από τους νέους Γκοτζαμάνηδες), προαναγγέλλουν τον δρόμο που έχουμε μπροστά μας, πριν ανοίξουν τα μέτωπα των μισθών των ΣΣΕ, του νέων νόμων για τα εργασιακά και το Ασφαλιστικό που ήδη ξεκίνησε η προπαρασκευή των σχετικών νομοθετημάτων.
Το νομοσχέδιο που έχει ήδη καταθέσει η κυβέρνηση( για τις προσλήψεις) οριστικοποιεί ότι όλοι οι μερικώς απασχολούμενοι (από 8μηνο έως και 6-7-8 χρόνια) πετιώνται στο δρόμο με τη λήξη των συμβάσεων τους.
Δυστυχώς, ακόμα και μετά απ΄αυτή την εξέλιξη το λεγόμενο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, βρέθηκε απέναντι στο τμήμα της ελαστικής εργασίας. Ούτε ένα τυπικό ψήφισμα συμπαράστασης, ούτε μια καταγγελία κυβέρνησης και Κακλαμάνη που έσυρε 2 φορές τους απεργούς στα δικαστήρια. Ενδεχόμενα να παρακαλούσε για μια τέτοια εξέλιξη, γιατί η συνέχιση και πιθανή γενίκευση της κινητοποίησης στα σκουπίδια και με άλλα τμήματα της ελαστικής απασχόλησης (Υπουργεία- άλλοι Δήμοι – stage) να μας «χάλαγε το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι», ή να έβαζε σε κίνδυνο και το επιδοματάκι που μας έχει υποσχεθεί ο «φίλος» υπουργός.
Παράλληλη στάση υπήρξε και από μεγάλο τμήμα της Αριστεράς, ειδικά με τους εργαζόμενους των stage και ΤΕΒΕ. Στο σύνολο της ξόφλησε με μερικές ανακοινώσεις και με τη συμμετοχή σε κάποιες κινητοποιήσεις, χωρίς να μπει στον κόπο να σχεδιάσει την οργάνωση και τον συντονισμό αγώνων για την υπεράσπιση της δουλειάς των εκτάκτων. Υπήρξε και τμήμα της Αριστεράς που με αρθογραφία στον τύπο προσπαθούσε να αιτιολογήσει την παθητική έως αρνητική στάση της με επιχειρήματα που δανείστηκε από το οπλοστάσιο της κυβέρνησης, περί «αξιοκρατίας» στις προσλήψεις, περί «ίσων ευκαιριών» για όλους, περί βυσμάτων και υποταγμένων συνειδήσεων- ρουσφετιών και κολαούζων των δημάρχων.
Αρκετοί το προχώρησαν παραπέρα και το μόνο που δεν κάνανε ήταν να υμνολογούν τον Ραγκούση που φάνηκε γενναίος και βάζει επιτέλους τέρμα σε αυτές τις πελατειακές σχέσεις και κλείνει οριστικά το δρόμο του ρουσφετιού στο Δημόσιο και τους ΟΤΑ.
Η κρίση που διαπερνά το σύστημα, κρίση δομική- οικονομική αρχίζει να εναποθέτει τα σημάδια της. Μια κρίση που δεν αφορά μόνο τα πεδία της οικονομίας και των θεσμών αλλά και της ιδεολογίας, κρίση που θα κατακερματίσει παραπέρα την εργατική τάξη, τις συλλογικότητες της και την ίδια την αριστερά, σε μια περίοδο μάλιστα που η ταξική ενότητα αποτελεί το θεμέλιο λίθο για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την επίθεση που δεχόμαστε, για να μην φορτωθούμε την κρίση του συστήματος.
Π. Κ.
