Είχαμε καιρό να δούμε μια ταινία που να αναφέρεται στο σχολικό σύστημα με τρόπο τόσο διαφορετικό από αντίστοιχης θεματικής ταινίες. Η συγκεκριμένη ταινία ξαφνιάζει με τη απλότητά της, αποφεύγει τα δράματα και τους μύθους των εμπνευσμένων καθηγητών, των ιδιοφυών μαθητών και όλων των κλισέ που συνοδεύουν μια ταινία σχετική με το σχολείο.
Βασισμένη στο χρονικό του Φρανσουά Μπαγκοτό, καθηγητής ο ίδιος, ο οποίος μάλιστα παίζει και το κεντρικό ρόλο του καθηγητή, το "Ανάμεσα στους τοίχους" είναι μια ταινία "από τα μέσα" της σχολικής αίθουσας. Οι ηθοποιοί που παίζουν τους μαθητές είναι όντως μαθητές σε τέτοιο σχολείο, ερασιτέχνες όλοι τους, προσδίδοντας έτσι έντονα μια αίσθηση ντοκιμαντέρ. Σε αυτό συντελεί και ο χώρος που έδωσε ο σκηνοθέτης για αυτοσχέδιους διαλόγους, το τρικάμερο και η ελευθερία κινήσεων από μεριάς των μαθητών. Παρ' όλα αυτά η προετοιμασία των μαθητών για το γύρισμα της ταινίας κράτησε πάνω από ένα χρόνο με συζήτηση μαζί τους και τελικά με τη συμβολή τους στη διαμόρφωση του τελικού σεναρίου.
Όσο όμως απλή και λιτή φαίνεται κινηματογραφικά, η ταινία σχολιάζει σημαντικά ζητήματα που άπτονται το ρόλο του καθηγητή, κυρίως, όταν αυτός καλείται να λειτουργήσει σ' ένα συγκεκριμένο σύστημα και έχοντας απέναντί του μαθητές από τις υποβαθμισμένες περιοχές του Παρισιού που κουβαλάνε όλα τα στερεότυπα και τις αντιφάσεις της κοινωνίας αλλά και της ιδιαίτερης κοινότηττάς τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο καθηγητής είναι καθηγητής γλώσσας που καλείται να μάθει τη γλώσσα σε παιδιά διαφορετικών εθνικοτήτων αλλά τελικά διαπιστώνεται ότι το θέμα της κοινής γλώσσας επικοινωνίας βρίσκεται στις σχέσεις που οικοδομούμται μέσα στην τάξη.
Ίσως όμως, το πιο σημαντικό και τίμιο από τη μεριά της ταινίας είναι ότι στο τέλος τα προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ του σχολείου και του καθηγητή με τους μαθητές, των μαθητών μεταξύ τους αλλά και του καθηγητή με το ίδιο το σύστημα δεν αποκαθίστανται, δεν λύνονται, αλλά αντίθετα αναδεικνύεται το αδιέξοδό τους, οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις.
