
Εκπληκτικό το έγγραφο του Δήμου Αθηναίων από τη Διεύθυνση Σχεδίου Πόλεως. Δηλώνει ότι δεν έχει μηχανικούς για να τους διορίσει ως μέλη στις Επιτροπές Καταλληλότητας οικοπέδων για χώρους σχολείων. Απίστευτοι γραφειοκράτες...
Ο Κώστας που κάνει τα γραφιστικά της πρώτης σελίδας ήρθε με τρεις ιδέες: Αποκριάτικο εξώφυλλο «Να πέσουν οι μάσκες», Άλλο: Τρελές διαδρομές στην ΙΜΟχώρα και τέλος: Μακριές κουτάλες - όλοι το' χουν ρίξει στις μίζες. Δίπλα κάτι ανθρωπάκια να μετράνε τα ευρώ...
Παράλληλα βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια εκτίμηση της συζήτησης της περασμένης Τρίτης για το Ασφαλιστικό. Ολοι είχαμε την άποψη ότι ήταν μια πολύ καλή κουβέντα με χαμηλούς τόνους. Έγινε και θετική αναφορά στην καταγραφή των όσων ειπώθηκαν.
Θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτή την κατάσταση για να οργανώσουμε κι άλλες συζητήσεις γύρω από μεγάλα ζητήματα, όπως είναι το Περιβάλλον και η Παιδεία. Μπορούμε να τα συνδυάσουμε με οπτικοακουστικά βοηθήματα. Δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα. Ας το ξαναδούμε εκεί κατά την άνοιξη...
Μη στενοχωρηθείτε σήμερα που λόγω της κακοκαιρίας θα παραμείνουν κλειστά όλα τα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της περιοχής ευθύνης της Νομαρχίας Αθηνών, Πειραιά και της Ανατολικής Αττικής
Με απόφαση του Νομάρχη Αθηνών κ. Γιάννη Σγουρό, μετά από εισήγηση των Διευθύνσεων της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όλα τα Δημόσια και Ιδιωτικά Νηπιαγωγεία, τα Γυμνάσια και τα Λύκεια -της περιοχής ευθύνης της Νομαρχίας Αθηνών- θα παραμείνουν κλειστά για την Δευτέρα 18.02.08.
Ο Νομάρχης Αθηνών κ. Γιάννης Σγουρός δήλωσε πως η απόφαση αυτή κρίνεται αναγκαία μετά το κύμα ψύχους που έχει πλήξει όλους τους Δήμους της Νομαρχίας Αθηνών προκειμένου να εξασφαλίσουν την ασφάλεια των μαθητών από τυχόν ατυχήματα και πιθανόν προβλήματα, για την εύρυθμη λειτουργία των σχολείων.
Τα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που περιγράφονται στην απόφαση βρίσκονται στους 48 Δήμους που ανήκουν στην χωρική αρμοδιότητα της Νομαρχίας Αθηνών:
Αγ.Αναργύρων, Αγ.Βαρβάρας, Αγ.Δημητρίου, Αγ.Παρασκευής, Αθηναίων, Αιγάλεω, Αλίμου, Αμαρουσίου, Αργυρουπόλεως, Βριλησσίων, Βύρωνος, Γαλατσίου, Γλυφάδας, Δάφνης, Ελληνικού, Ζωγράφου, Ηλιουπόλεως, Ηρακλείου, Ιλίου, Καισαριανής , Καλλιθέας, Καματερού, Κηφισιάς, Λυκοβρύσεως, Μελισσίων, Μεταμορφώσεως, Μοσχάτου, Ν.Ερυθραίας, Ν.Ιωνίας, Ν.Σμύρνης, Ν.Φιλαδέλφειας, Ν.Χαλκηδόνας, Ν.Ψυχικό, Παπάγου, Περιστερίου, Πετρούπολης, Πεύκης, Π.Φαλήρου, Ταύρου, Υμηττού, Φιλοθέης, Χαϊδαρίου, Χαλανδρίου, Χολαργού, Ψυχικού, Εκάλης, Νέας Πεντέλης, Πεντέλης.
Η κακοκαιρία συνεχίζεται...
Μπορεί η κακοκαιρία να συνεχίζεται, αλλά αν λόγω έλλειψεις Μέσων Μαζικής Μεταφοράς δεν πάτε στη δουλειά σας...
...Τότε παίξτε χιονοπόλεμο με τα παιδιά
Είναι μια καλή ευκαιρία... Και είναι ένας από τους ευχάριστους πολέμους, χωρίς... θύματα.
Δείτε αυτό το pps με τις μεγάλες αλήθειες
xeri-xeri.pps
Η πρώτη εικόνα με χιόνια στη γειτονιά. Χιόνια κυρίως πάνω στα αυτοκίνητα...
Χιόνι στην Αθήνα; Ε, δεν είναι και ότι πιο συνηθισμένο. Επιτέλους, έστω κι έτσι, είδαμε μια άσπρη μέρα στην Αθήνα. Από χθες βράδυ οι πρώτες νιφάδες του χιονιού έκαναν την εμφάνισή τους στους δρόμους της πρωτεύουσας. Και σήμερα το πρωί το θέαμα ήταν εκπληκτικό. Καθώς προχωράει η μέρα το χιόνι, κυρίως πάνω στα αυτοκίνητα βγάζει έξω παιδιά να παίξουν. Δεν το βλέπου και κάθε μέρα εδώ που τα λέμε ένα τέτοιο φαινόμενο...
Είναι κι αυτό μια ομορφιά... Να ανοίγει με χιόνια το Τριώδιο για της απόκριες με χιόνια. Πρώτη η Αθήνα... μασκαρεύτηκε στα λευκά...
ΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΧΩΡΟΣ "ΜΗΝΥΜΑΤΑ" από τη ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ
Ένας χώρος ανταλλαγής προβληματισμών και εμπειριών από τα σχολεία
και την κοινωνία.
Στην ΣΚΛΗΡΗ και ΑΠΟΞΕΝΩΜΕΝΗ ΑΘΗΝΑ των Αστικοποιημένων περιοχών και της Υποβάθμισης,
ο παραπάνω χώρος είναι ένα "λουλούδι" φιλικής και προσιτής δικτυακής γωνιάς, δουλεμένης με μεράκι,
με ποιότητα, με πολλά-πολλά ζητήματα, που παρά το ότι πιθανά κάποιος να διαφωνεί με την ιδεολογική τους χροιά,
δεν μπορεί παρά να νιώσει ότι τέτοιες πρωτοβουλίες ΑΝΑΒΙΩΝΟΥΝ τις ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ στην ΑΘΗΝΑ.
Υ.Γ. Συγχαρητήρια στα παιδιά και στους ανθρώπους αυτούς, (ΑΝΑΜΕΣΑ τους και ο ...ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ, ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ)
που άφησαν τον ...καναπέ και ξεχύθηκαν στην Κοινωνία.
http://clubs.pathfinder.gr/johnpitclub
Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε στο παραπάνω club. Το όνομα του club είναι ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΙΚΤΥΟ, το ίδρυσεο Γιάννης Πιταροκοίλης, ξάδερφος της Ρούλας
Παρά το όνομά του και την αριστερή του κατεύθυνση συμμετέχουν και άνθρωποι που κάθε άλλο παρά αριστεροί είναι. Αυτό γίνεται γιατί κρατιέται ένα σοβαρό επίπεδο διαλόγου και προβληματισμού με σεβασμό στις διαφορετικές απόψεις. Εγώ συμμετέχω εδώ και τέσσερις μήνες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ν.
Συντακτική Επιτροπή απόψε στις 8 μ.μ.
Στις 8 το απόγευμα σήμερα μαζευόμαστε στα 144-163 Δημοτικά Σχολεία για να δούμε τα τελικά κείμενα που θα δημοσιευθούν στην εφημερίδα μας «Μήνυμα για όλους».
Όσοι έχετε να καταθέσετε κάτι κάντε το σήμερα κι όας. Οι συνεδριάσεις της Συντακτικής Επιτροπής είναι ανοικτές για τον καθένα που θα ήθελε να τις παρακολουθήσει.
Δύο σελίδες θα μείνουν μόνο ανοιχτές για να βάλουμε φωτογραφίες από τις αποκριάτικες εκδηλώσεις στα σχολεία μας.
Αυτό το φυλλάδιο μοιράζεται ήδη σε χώρους δουλειάς της γειτονίας μας. Στόχος να είναι όσο το δυνατόν πιο μαζική η μεθαυριανή απεργιακή συγκέντρωση στο Πεδίον του Άρεως. Ελάτε να μαζί, οργανωμένα. Προσυγκέντρωση, ώρα 11 έξω από το ΜΕΤΡΟ Σεπολίων. Για τους αργοπορημένους θα βρεθούμε Πατησίων και Ηπείρου.
Τη συζήτηση άνοιξε ο Δημήτρης που εξήγησε του λόγους για τους οποίους προχωρήσαμε στην οργάνωση αυτής της συνάντηση, ως «Μήνυμα για όλους» Προτιμήσαμε, είπε να μην καλέσουμε κάποιον ειδικό αλλά να μιλήσουμε εμείς οι ίδιοι για τις δουλειές μας με τα εξαντλητικά ωράρια. Μας ενδιαφέρει η ενεργητική συμμετοχή. Είναι η 0ρώτη φορά που γίνεται κάτι ανάλογο στην περιοχή μας.
Ο Λουκάς έκανε μια πιο συνολική τοποθέτηση:
Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό μας είναι τι εννοούμε όταν λέμε Κοινωνική Ασφάλιση. Το ΙΚΑ πριν δώσει σύνταξη ήταν ελλειμματικό στον τομέα των συντάξεων. Έχουμε βιώσει δύο μεγάλες αλλαγές στο Ασφαλιστικό. Πρόκειται για τους Νόμους του Σιούφα και του Ρέππα.
Η πιο σημαντική αλλαγή στον Νόμο Σιούφα ήταν ότι διέσπασε τους εργαζόμενους σε τρεις κατηγορίες. Τους ασφαλισμένους μέχρι το 1882, τους εργαζόμενους μετά το 1993 που προβλέπει την ηλικία των 65 ετών για τη σύνταξη και καθορίζει το ύψος των συντάξιμων αποδοχών. Αυτοί οι συνάδελφοι θα παίρνουν λιγότερο κατά 40%.
Παράδειγμα: Ένας εργαζόμενος των 600 ευρώ τροφοδοτεί με χρήματα τα Ταμεία εκείνος που θα δουλέψει περισσότερα χρόνια.
Τους προσληφθέντες μετά το 1993 έχουμε διάσπαση μεταξύ δημόσιου (60 στο δημόσιο)και ιδιωτικού τομέα (62 χρόνια).
Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή επιχειρήθηκε με τον Νόμο Γιαννίτση που με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των εργαζομένων αναγκάστηκαν να το πάρουν πίσω. Παιδί του είναι ο Νόμος Ρέππα.
Ποιες είναι οι αλλαγές; Ενώ μέχρι τότε αυτό πού έβγαινε στη σύνταξη έπαιρνε το 80% και το 40 του επικουρικού του. Με το Ν. Ρέππα παίρνει το 70% της βάση του μέσου όρου της τελευταίας πενταετίας, ενώ από το επικουρικό το 20% στο ανώτερο εγγυημένο. Απώλεια, δηλαδή, 30-40% στη σύνταξη που θα έπαιρνε χωρίς το Νόμο Ρέππα.
Η δεύτερη αλλαγή είναι έχει να κάνει με αύξηση στα όρια ηλικίας.
Μια άλλη αλλαγή αφορά τη δυνατότητα να μπορούν να τζογάρουν τα χρήματα των Ταμείων στο Χρηματιστήριο.
Κανένας Νόμος δεν προστάτευσε ποτέ το βασικό κομμάτι, αυτό των ανθρώπων. Η «Καθημερινή» έχει προαναγγείλει αυτές τις δέκα μεγάλες αλλαγές που θα ανακοινώσει ο Κ. Καραμανλής, δυο μέρες μετά την απεργία στη Βουλή τις θέσεις της κυβέρνησης.
Η κοινωνική ασφάλιση συνδέεται με όλα: Χαμηλός μισθός σημαίνει χαμηλή σύνταξη. Είναι αιτία πολέμου. Ως εργαζόμενοι δεν φταίμε σε κάτι. Κανείς από μας δεν αρνήθηκε ποτέ να καταβάλει τις εισφορές του. Παίρνουμε λιγότερα χρήματα γιατί εν γνώσει μας επενδύουμε για το αύριο. Το έλλειμμα δεν το δημιουργήσαμε εμείς.
Η Γιώτα αναφέρθηκε στον πόνο των ιδιωτικών υπαλλήλων. Δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει νιώσει στο πετσί του την ανεργία. Εργαζόμενοι με πτυχία με μπλοκ των 600 ευρώ. Η καθημερινότητα είναι πολύ σκληρή. Μετά τα 50 δεν σε κρατάει κανείς στη δουλειά του. Βιώνουμε μια απάνθρωπη κατάσταση. Αν δεν είσαι σήμερα απολυμένος μπορεί να είσαι αύριο. Το ζήτημα είναι να καταλάβουμε τη δύναμη της συλλογικότητας. Το πρόβλημα δεν λειτουργεί προσωπικά. Και καλά εμείς. Κουτσά στραβά θα τα βγάλουμε πέρα. Τι θα γίνει .όμως με τα παιδιά μας;
Ένας συνάδελφος από τη γειτονιά εργαζόμενος στον ΟΤΕ θέτει υπόψη της συνέλευσης τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στον Οργανισμό μετά της συμφωνία - πιλότων για διάσπαση στον ευρύτερο τομέα των ΔΕΚΟ με τη συναίνεση των συνδικάτων.
Ο Νίκος εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα περιέγραψε με δραματικό τρόπο όσα βιώνει καθημερινά. Θύματα εκμετάλλευσης. Έζησε στο πετσί του τι σημαίνει να είσαι στην ανεργία στην ηλικία των 50 και να προσπαθείς να βρεις δουλειάς. Συνάντησα, είπε, ανασφάλιστους εργαζόμενους ιδιαίτερα μετανάστες που τους εκμεταλλεύονταν μ' αυτόν τον τρόπο. Έθεσε το θέμα με τα Βαρέα και Ανθυγιεινά που προσπαθούν να τα καταργήσουν. Είδα πολλά ατυχήματα από την εντατικοποίησης της εργασίας. Ένα άλλο πρόβλημα που έθεσε αφορά τους γιατρούς Εργασίας. 100 γιατροί σε όλη την Ελλάδα καλύπτουν περί τα 2.500.000 εργαζόμενους. Αν είναι δυνατόν... Έχω ζήσει, είπε, στη Ναυγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος και οι συνθήκες εργασίας είναι τραγικές. Ζούμε έναν εργασιακό Μεσαίωνα. Και το ζήτημα είναι τι παρακαταθήκε αφήνουμε στα παιδιά μας. Ο αγώνας πρέπει να γίνεται στο χώρο δουλειάς και το μεροκάματο έχει αίμα δεν έχει χρώμα. Θα πρέπει να συμμετέχουμε μαζικά στην απεργία της 13/2, να περιφρουρήσουμε το χώρο δουλειάς μας και στη συνέχεια να πάμε στη συγκέντρωση.
Η Ντίνα, εκπαιδευτικό μίλησε για την κατάρρευση του μύθου του δημοσίου καθώς συνηθίσαμε να μιλάμε για όρους δημοσίου με βάση την παλιά βάρδια. Σε δέκα χρόνια τα πράγματα θα είναι τελείως διαφορετικά. Οι δήμοι σήμερα χρησιμοποιούν εργαζόμενους από υπεργολάβους. Σχέσεις που δεν έχουν τίποτα με το παραδοσιακό δημόσιο έτσι όπως το γνωρίζαμε. Δείτε τι συμβαίνει στα δημόσια νοσοκομεία: Γιατροί προσλαμβάνονται με μπλοκάκι, είναι τα προγράμματα στέιτζ, οι ωρομίσθιοι δάσκαλοι, Με άλλο τρόπο δουλεύουν σήμερα οι νέοι εργαζόμενοι. Είναι τραγική η ευθύνη του συνδικαλιστικού κινήματος.
Ένας φίλος που δουλεύει στο χώρο των κατασκευών διαπίστωσε ότι δυστυχώς δεν έχει γίνει η δουλειά που θα έπρεπε από τα συνδικάτα. Και υπάρχει ο μύθος ότι επειδή άλλαξε ο υπουργός Εργασίας θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τις προτάσεις της νέας υπουργού. Αλλά δεν είναι έτσι. Τα πρόσωπα αλλάζουν, όχι οι πολιτικές.
Μια κυρία πήρε το λόγο να πει ότι μαύρισε η ψυχή της με όλα αυτά που άκουσε. Χρειάζεται, είπε, να είμαστε αισιόδοξοι. Μπορούμε να δούμε ότι μας φοβούνται. Περιμένουν ναδουν τη συμμετοχή στην απεργία της 13/2 για να ανακοινώσουν τις θέσεις τους. Υπάρχουν αδυναμίες του συστήματος που πρέπει να εκμεταλλευθούμε προς όφελος μας
Ο Δημήτρης είπε ότι είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τα πράγματα. Να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Στη δουλειά μου, είπε, είναι 15 εργαζόμενοι. Στην προηγούμενη απεργία, στις 12/12/07 απήργησαν οι 14. Μόνο ένας εργάστηκε. Αυτό κάτι λέει. Και πρόκειται για ιδιωτικό τομέα.. Έχουμε φτάσει στο σημείο «μηδέν». Να βάλουμε τα δικά μας αιτήματα για μείωση του χρόνου εργασίας. Να είμαστε επιθετικοί. Να διαφυλάξουμε ότι έχουμε, αλλά η στάση μας να μην είναι αμυντική. Δεν είναι θέμα προσώπων. Είναι συγκεκριμένες πολιτικές που πρέπει με τον αγώνα μας να ανατρέψουμε. Έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τα πράγματα.
Μια κοπέλα είπε ότι η κυβέρνηση, τέσσερις μήνες μετά την ανανέωση εντολής είναι με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο. Ας το εκμεταλλευτούμε αυτό, έστω και χωρίς τη συνδρομή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Κλείνοντας, ένας συνάδελφος από τη γειτονία, είπε ότι η συνάντηση ήταν γόνιμη και ελπιδοφόρα και πρέπει να επαναληφθεί όταν πρόκειται για μεγάλα κοινωνικά ζητήματα.
Ρεπορτάζ: Νίκος θεοδωράκης
Ξεκινήσαμε τη αφισοκόλληση για την εκδήλωση - συζήτηση της ερχόμενης Παρασκευής γύρω από το Ασφαλιστικό. Ελπίζουμε να ανταποκριθεί ο κόσμος της γειτονιάς μας. Εναπόκειται και σε μας να φτάσει παντού η πρωτοβουλία για αυτή τη συζήτηση. Το θέμα είναι σοβαρό και μας αφορά όλους. Και πιο πολύ από όλους τις νεότερες γενιές.
Έξω από τα σχολεία των Σεπολίων (62-146-128 Δημοτικά-53 και 54 Γυμνάσιο-Λύκειο) είναι ήδη η αφισούλα κάλεσμα. Και σήμερα το απόγευμα εκατό και πλέον ανακοινώσεις θα απλωθούν σε όλη την ευρύτερη περιοχή και σε τόπους δουλειάς. Πρέπει να έχιε κόσμος την Παρασκευή στις 7 μ.μ. στα 144-163 Δημοτικά που γίνεται η εκδήλωση.
Ο τόπος της εκτέλεσης στα Καλάβρυτα. Το μνημείο που έστεισαν και υπάρχει σήμερα στο χώρο.
Μνήμες, μνήμες σκληρές... Να μην ξεχνάμε τις πιο σκληρές ώρες της Ελλάδας γιατί όπως προχθές, θα τις ξαναβρίσκουμε μπροστά μας...
Ναζί δίνουν τη χαριστική βολή στους πατριώτες που πριν λίγο εκτέλεσαν. Φωτογραφία - ντοκουμέντο εποχής...
Ας πάνε στα Καλάβρυτα να "διαδηλώσουν", με τους χαιρετισμούς τους, το βάδισμα της χήνας, με τα σύμβολά τους. Να πάνε εκεί, αν έχουν τα κότσια, να πουν, όπως συνηθίζουν, ότι την ιστορία την έγραψαν οι νικητές και ότι όλα αυτά είναι προπαγάνδα.
Να δούμε τότε πως θα αντιδράσουν οι κάτοικοι που με κάποιους από αυτούς μίλησα την Κυριακή που βρέθηκα εκεί. Να μη σας πω τι έλεγαν!
Τοτε εμείς τι θα κάνουμε; Θα υπερασπιστούμε το δημοκρατικό δικαίωμά τους να "διαδηλώνουν"; Θα καταδικάσουμε τη βία;
«Ο Νίκος Φερλελής, ένας από τους επιζήσαντες αφηγείται: "Εκεί που καθόμασταν στη λάκκα [το μέρος που είχαν συγκεντρώσει τους άντρες] όλοι οι άντρες, μας έκαναν νόημα να σηκωθούμε. Και μόλις έπεσαν οι φωτοβολίδες, άρχισαν να μας "θερίζουν" με τα μυδράλλια. Όταν πέσαμε όλοι, πλησίασαν οι Γερμανοί με τα πόδια να βουλιάζουν στο αίμα και σ' έναν-έναν έδιναν τη χαριστική βολή. Εγώ είχα μείνει ζωντανός. Δυο αδέρφια ακόμα και κάποιοι άλλοι δίπλα μου. Μιαμιάμισυ ώρα είχε κρατήσει η εκτέλεση κι άλλες δυο και περισσότερο η χαριστική βολή. Είχα ένα γείτονα που ζούσε ακόμα και μου λέει: έρχεται η σειρά μας. Εμένα είχε πιαστεί, η αναπνoή και δεν μπορούσα να μιλήσω. Φτάνoυν σε μας, δίνουν δυo πιστoλιές στο γείτονά μου, στο κεφάλι - τον αποτέλειωσαν. Πετάχτηκαν τα αίματά του απάνω μου. Εμένα, όπως είχα το χέρι στο κεφάλι, μου δίνουν μια πιστολιά, η σφαίρα τρύπησε το χέρι μου και με λάβωσε στο μέτωπο. Λέω - πάλι τη γλύτωσα. Δεν πέθανα. Μετά από καμιά δεκαριά λεπτά, έρχεται άλλος, με γραπώνει απ' το γιακά, μου γυρίζει το πρόσωπο και μου δίνει άλλη μια πιστολιά. Να εδώ, στην κoρφή. Έμεινα για λίγο αναίσθητος. Είχα μουδιάσει ολόκληρος. Τέλος φύγανε. Ανασηκώθηχα τότε ανάμεσα στους σκοτωμένους, κοιτάω και βλέπω από κείνο το δρομάκι εκεί ερχόταν η μάνα μου. Μου λέει - πού είναι οι άλλοι; Είχα άλλα δυο αδέρφια, το Βασίλη και τον Κίμωνα. Bρήκαμε τον έναν, ύστερα και τον άλλον σκοτωμένους. Έφυγα από κει, και θυμάμαι πάταγα μέσ' στο αίμα και το πόδι μου βούλιαζε ως το γόνα. Το αίμα κύλαγε ποτάμι, είχε φτάσει ως κάτω στο δρόμο ... »
Ηταν Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου του 1943, όταν πρωί - πρωί τα γερμανικά στρατεύματα, πλαισιούμενα από γερμανοντυμένους Ελληνες των Ταγμάτων Ασφαλείας, μπήκαν πάνοπλα στα Καλάβρυτα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι Καλαβρυτινοί έβλεπαν Γερμανούς στην πόλη τους. Και πριν τρεις περίπου μήνες το ίδιο είχε συμβεί. Ομως τώρα ένας ανεξήγητος φόβος τους συγκλόνιζε. Ισως γιατί, φεύγοντας οι Γερμανοί την προηγούμενη φορά, είχαν απειλήσει ότι θα κατέστρεφαν την πόλη στην περίπτωση που οι κάτοικοί της ενίσχυαν του αντάρτες. Ισως ακόμη, γιατί οι αντάρτες κρατούσαν Γερμανούς αιχμαλώτους κι υπήρχε κίνδυνος αντιποίνων από τους κατακτητές. Ισως... Αλλά δεν ήταν μόνο τα «ίσως», που βάραιναν την ατμόσφαιρα. Τούτη τη φορά οι ναζί ήταν πιο απειλητικοί στην έκφραση, πιο απρόσιτοι, πιο ψυχροί στις κινήσεις. Η παρουσία τους και μόνο έφερνε την αίσθηση του θανάτου.
Η πρώτη κίνηση των Καλαβρυτινών ήταν να θερμάνουν κάπως το κλίμα, να πλησιάσουν και να διαγνώσουν τις προθέσεις του εχθρού. Δημιούργησαν, λοιπόν, στα βιαστικά μια επιτροπή επισήμων για την υποδοχή των Γερμανών: ήταν ο πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου Χρ. Παπανδρέου, ο γυμνασιάρχης Αντ. Οικονόμου, ο καθηγητής γυμνασίου Α. Δημόπουλος, ο Αρχιμανδρίτης Δωρόθεος, ο επιθεωρητής των δημοτικών σχολείων Θ. Παπαβασιλείου, ο διευθυντής του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος Μήτσος Σαμψαρέλος και ορισμένοι άλλοι, αντιπρόσωποι κοινωνικών ομάδων.
Στους Γερμανούς απευθύνθηκε ο Θ. Παπαβασιλείου που ήξερε τα γερμανικά και τους δήλωσε πως ο λαός των Καλαβρύτων ήταν φιλήσυχος, φιλειρηνικός και νομοταγής αλλά και «ευτυχής» που δεχόταν ξανά στην πόλη του το γερμανικό στρατό.
Ο Γερμανός διοικητής θέλησε να καθησυχάσει τους φοβισμένους κατοίκους. Ανέβηκε σ' ένα μπαλκόνι, του Ανδρέα Αντωνακόπουλου, κι άρχισε να μιλάει. Ο Παπαβασιλείου μετέφραζε:
«Οι κάτοικοι -είπε- δεν πρέπει να φοβούνται. Να ησυχάστε πρώτα εσείς και να βοηθήσετε κι εμάς να ησυχάσουμε. Να παραδώσετε, αν έχετε, όπλα και πολεμικό υλικό. Εμείς καταδιώκουμε μόνο αντάρτες. Εσείς, εφ' όσον είστε φιλήσυχοι και φιλόνομοι, δεν πρέπει να φοβάστε. Επειδή βγαίνουν περίπολα δεν πρέπει να κυκλοφορείτε πέραν της 16.00 ώρας. Από την πόλη επίσης δε θα βγείτε, διότι, όποιος επιχειρήσει κάτι τέτοιο, θα θεωρηθεί ως αντάρτης και αμέσως θα θανατώνεται. Να μας υποδείξετε, πού κρύβονται οι αντάρτες να τους τιμωρήσουμε. Εμείς τους αθώους δεν τους πειράζουμε καθόλου».
Ο Γερμανός διοικητής ζήτησε ακόμη έναν κατάλογο με τα ονόματα των οικογενειών που είχαν μέλη τους αντάρτες.
Οι Καλαβρυτινοί που, μάλλον, πίστεψαν στα λόγια του Γερμανού διοικητή ότι δεν κινδύνευαν, θέλησαν να φανούν συνεργάσιμοι με την ελπίδα πως θα γλίτωναν την πόλη τους. Έτσι παρέδωσαν τον κατάλογο που τους ζήτησε. Πρώτο - πρώτο φιγουράριζε το όνομα της οικογένειας του Χρ. Παπανδρέου, που είχε δυο γιους στην Αντίσταση, τον έναν αντάρτη του ΕΛΑΣ και τον άλλο στο περιφερειακό Συμβούλιο της ΕΠΟΝ. «Υπάρχουν κι άλλοι παρτιζάνοι», ήταν η απάντηση του διοικητή που ο κατάλογος του φάνηκε μικρός. «Είσαστε όλοι παρτιζάνοι!». Αυτή η διαπίστωση έμοιαζε περισσότερο σαν απειλή. Σε λίγο ήρθαν και οι αποδείξεις.
Οι Γερμανοί πήγαν στο ξενοδοχείο «Χελμός», το οποίο οι αντάρτες είχαν χρησιμοποιήσει ως νοσοκομείο της Αντίστασης και το έκαψαν. Στη συνέχεια στράφηκαν προς τα σπίτια των οικογενειών που είχαν μέλη τους στην Αντίσταση. «Η επιλεκτική πυρπόληση σπιτιών -γράφει ο Κακογιάννης- ήταν το δεύτερο μεγάλο τέχνασμα εξαπάτησης που χρησιμοποίησαν οι ναζί στα Καλάβρυτα. Ενας τέτοιος ελιγμός εύκολα έδινε την εντύπωση ότι οι "λογικοί" Γερμανοί ήταν ικανοποιημένοι, τιμωρώντας μόνο τις οικογένειες όσων είχαν μέλη επίσημα αναμεμειγμένα στην Αντίσταση. Αρα η υπόλοιπη πόλη δεν έπρεπε να ανησυχεί για τίποτα και η ζωή μπορούσε να συνεχιστεί ομαλά».
Στην πραγματικότητα, βέβαια, επρόκειτο για τον πρόλογο της καταστροφής αλλά πριν αναφερθούμε σ' αυτήν ας γυρίσουμε λίγο πίσω και ας δούμε πώς ξετυλίχτηκε η «επιχείρηση Καλάβρυτα» από την αρχή, και κυρίως γιατί χρειάστηκε μια τέτοια επιχείρηση στό γερμανικό στρατό.
Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943 ο φασιστικός άξονας δέχτηκε ένα ισχυρότατο πλήγμα. Ολόκληρη η Ευρώπη μάθαινε από τις συχνότητες του BBC, μέσω ενός μαγνητοφωνημένου ραδιοφωνικού μηνύματος του αρχιστράτηγου των συμμαχικών δυνάμεων στρατηγού Ντουάιτ Ντ. Αϊζενχάουερ ότι η ιταλική κυβέρνηση παρέδωσε άνευ όρων τις στρατιωτικές της δυνάμεις. Η ιταλική συνθηκολόγηση που είχε γίνει από τις 3 Σεπτεμβρίου του 1943, όταν η 8η αγγλική στρατιά του Μοντγκόμερι πέρασε το στενό πορθμό της Μεσσήνης από τη Σικελία κι αποβιβάστηκε στη μύτη της ιταλικής μπότας, αλλά κρατήθηκε -για ευνόητους λόγους- μυστική, υποχρέωσε τη Γερμανία να αναλάβει τον πλήρη έλεγχο των κατεχόμενων χωρών, όπου μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν και ιταλικά στρατεύματα. Αυτό ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα.
Πέραν, όμως, της αντικαταστάσεως των ιταλικών δυνάμεων κατοχής με γερμανικές, οι ναζί, ειδικά, για την Ελλάδα πήραν επιπλέον μέτρα, τα οποία οφείλονταν στους φόβους που είχαν πως μετά τη συμμαχική απόβαση στην Ιταλία θα ακολουθούσε απόβαση και στην Ελλάδα κατά μήκος των ακτών προς το Ιόνιο, συμπεριλαμβανομένης και της Πελοποννήσου. Μια διαταγή του Χίτλερ που διαβίβασε, στις 6/10/1943, ο στρατάρχης Κάιτελ προς τον στρατάρχη Μαξιμίλιαν φον Βάικς, στρατιωτικό διοικητή της Νοτιανατολικής Ευρώπης, αναφέρει χωρίς περιστροφές πως σε περίπτωση απόβασης συμμαχικών δυνάμεων στην Ελλάδα τα γερμανικά στρατεύματα θα πρέπει να καταστρέψουν τα πάντα νότια της γραμμής Κέρκυρας - Μετσόβου - Ολύμπου.
Πριν, όμως, φτάσουν στο σημείο να καταστρέψουν κατ' αυτό τον τρόπο, οι ναζί όφειλαν να ξεμπερδεύουν με την Εθνική Αντίσταση, χτυπώντας αλύπητα όχι μόνο τους αντάρτες αλλά και όσους τους υπέθαλπαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δηλαδή τα χωριά, τις πόλεις και τις κωμοπόλεις, όπου υπήρχαν πολιτικές οργανώσεις Εθνικής Αντίστασης κι όπου συχνά οι αντάρτικες δυνάμεις εύρισκαν καταφύγιο, τροφή, και κάθε είδους υποστήριξη. Μια έκθεση της 117ης γερμανικής Μεραρχίας Κυνηγών (καταδρομών), γραμμένη στα τέλη Νοεμβρίου του 1943 αναφέρεται στην κατάσταση που ήδη έχει διαμορφωθεί στην Πελοπόννησο, σημειώνοντας ανάμεσα σε άλλα: «Ολόκληρη η Πελοπόννησος πρέπει να θεωρείται σήμερα συμμοριτική περιοχή. Οι διαρκείς επιθέσεις δείχνουν ότι κι εκεί όπου υπάρχουν συγκεντρωμένα γερμανικά στρατεύματα, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ειρηνοποίηση της χώρας. Η ορεινή ενδοχώρα είναι υπό την πλήρη κυριαρχία των συμμοριών. Εκεί αυτές αποτελούν κράτος εν κράτει κι ασκούν απεριόριστα την κομμουνιστική κυβερνητική εξουσία τους...». Ακριβώς στο πλαίσιο αυτών των στρατιωτικών υπολογισμών σχεδιάζεται και η «επιχείρηση Καλάβρυτα», η οποία θεωρείται αναγκαία για τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής που υπολόγιζαν πως στην ευρύτερη περιοχή Καλαβρύτων βρίσκονταν περί τις 5.000 αντάρτες, η ισχυρότερη δηλαδή ανταρτική δύναμη σ' ολόκληρη την Πελοπόννησο.
Η διαταγή για την «επιχείρηση Καλάβρυτα» δόθηκε από τον Χίτλερ και τον στρατάρχη Κάιτελ στις 29/10/1943. Η εκτέλεση της επιχείρησης ανατέθηκε στον διοικητή της 117ης Μεραρχίας αντιστράτηγο Καρλ φον Λεσουίρ. Ο τελευταίος, αφού συγκέντρωσε τις στρατιωτικές δυνάμεις που του ήταν απαραίτητες, στις 25/11/1943, εξέδωσε την υπ. αριθμ.. 1296 διαταγή προς τις μονάδες που θα έπαιρναν μέρος στην επιχείρηση.
Η επιχείρηση ξεκίνησε στις 4/12/1943. Οι δυνάμεις των Γερμανών που πήραν μέρος ξεκίνησαν από την Πάτρα, το Αίγιο, την Τρίπολη, τον Πύργο Ηλείας και από την περιοχή της Κορινθίας.
>Στο διάβα τους τα ναζιστικά στρατεύματα σκορπούσαν το θάνατο. Καίγανε και δολοφονούσαν, αφήνοντας πίσω τους την καταστροφή και την ερήμωση σε κάθε χωριό της περιοχής των Καλαβρύτων από το οποίο έτυχε να περάσουν. «Μεγάλες καταστροφικές επιδόσεις- γράφει ο Κ. Μπρούσαλης- παρουσιάζει η φάλαγγα που ξεκίνησε από το Αίγιο». Ο αριθμός των θυμάτων τους ξεπερνά τα 1.100 άτομα. Στο χωριό Αιγείρα εκτέλεσαν 5 πατριώτες, στην Ανω Ζαχλωρού 12, στα Κλειτωριά και Χανιού 19, στο Σκεπαστό 16, στη Βρώσθαινα 7, στα Ζαχλωρίτικα 14, στην Κερπινή 45, στη Ροδοδάφνη 2, στην Ακράτα, στην Κροκόβη 4, στη Μαμουσιά 5 κ.ο.κ.14. Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης το μέγεθος της θηριωδίας που προηγήθηκε του ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων αξίζει να αναφέρουμε τούτο. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1943 γερμανικές δυνάμεις έφτασαν στην ιστορική μονή του Μεγάλου Σπηλαίου. Εκεί συνέλαβαν όλους του μοναχούς και μερικούς λαϊκούς, συνολικά 19 άτομα, κι αφού τους μετέφεραν σε μικρή απόσταση από τη Μονή τούς δολοφόνησαν πετώντας τους σε γκρεμό. Μετά από λίγες ημέρες επέστρεψαν στη μονή και την καταλήστευσαν ενώ έβαλαν φωτιά στο ιερό και στον ξενώνα15.
> Ηταν Δευτέρα. Δεν είχε χαράξει ακόμη όταν ακούστηκε να χτυπά με φρενήρη τρόπο η καμπάνα της μητρόπολης. Σε λίγο έφτασε και η διαταγή να συγκεντρωθούν όλοι στο δημοτικό σχολείο. Εκεί χώρισαν τα γυναικόπαιδα από τους άνδρες.
Γύρω στις 9 το πρωί έβγαλαν τους άνδρες, από 14 ετών και πάνω, από το σχολείο και τους οδήγησαν στο χωράφι του δάσκαλου Καπή που απείχε περί τα δέκα λεπτά και τους έζωσαν ολόγυρα με πολυβόλα. Την ίδια ώρα άλλα τμήματα Γερμανών στρατιωτών άρχισαν τη λεηλασία και την καταστροφή της πόλης. Γύρω στο μεσημέρι μια φωτοβολίδα που έπεσε από την πόλη έδωσε το σύνθημα. Τα πολυβόλα άρχισαν να κροταλίζουν κι οι άντρες να πέφτουν νεκροί ο ένας μετά τον άλλον. Πόσοι άραγε σκοτώθηκαν; Κατά μία εκδοχή «υπερχίλιοι», κατά μία άλλη 1.436 άνδρες από 14 έως 80 ετών, δηλαδή το 70,5% του αρσενικού πληθυσμού της πόλης16. Κατάφεραν να σωθούν μόνο 13 άτομα, που καταπλακώθηκαν από τους νεκρούς συμπολίτες τους και θεωρήθηκαν νεκροί από τους ναζί.
Μια διαρκή τραγωδία έζησαν οι γυναίκες. Ηταν αυτές που έμειναν πίσω να θάψουν και να κλάψουν τους νεκρούς τους και πάνω απ' όλα να βρουν το κουράγιο να συνεχίσουν να ζουν.
Στην πόλη οι φλόγες περιζώνουν το δημοτικό σχολείο. Γυναίκες και παιδιά σε αλλοφροσύνη παραβιάζουν τις κλειδωμένες πόρτες ή πηδάνε από τα παράθυρα...
Δεν βλέπουν πουθενά τους άντρες. Αργά το μεσημέρι μαθαίνουν το κακό της μαζικής εκτέλεσης. Ανηφορίζουν την πλαγιά και παγώνουν από το φρικτό θέαμα που αντικρίζουν! Οδυρμός και θρήνος...
Την επόμενη μέρα θρηνώντας απελπισμένα μεταφέρουν τους αγαπημένους νεκρούς σέρνοντάς τους πάνω στις κουβέρτες που εκείνοι είχαν πάρει μαζί τους, κατά τις διαταγές...
Οι αποδεκατισμένες οικογένειες φτιάχνουν πρόχειρα καταλύματα για να μείνουν - είναι και χειμώνας!...
Η πόλη καπνίζει ακόμα από τις φωτιές στα ερείπια. Δυο μέρες κράτησαν οι ταφές. Ατέλειωτες μέρες ο θρήνος...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ν.
Συγκεντρώθηκαν γύρω στα 200 άτομα, το πρωί της Κυριακής 27/1/08 στο σταθμό του Μετρό του Κεραμεικού, από εκεί πορεύτηκαν μέσα από τα στενά του Βοτανικού προς το χώρο όπου σχεδιάζεται να κατασκευαστεί το γήπεδο του Παναθηναϊκού, δίπλα στο ρέμα του Προφήτη Δανιήλ. Εκεί φυτέψανε συμβολικά μια ελιά, δίνοντας την υπόσχεση ότι θα την προσέχουν και ότι σύντομα ο χώρος θα γεμίσει από δέντρα.
Από όλους εκφράστηκε η αγανάκτηση για τη στάση της πολιτείας και του δήμου, που παραδίδει ένα χώρο που θα μπορούσε να γίνει, χώρος πρασίνου και ανάσας για όλη την Αθήνα, στα μεγαλοσυμφέροντα των ΠΑΕ και του Βωβού. Μάλιστα σε ένα σύνθημα έγινε και λογοπαίγνιο με τα ονόματά τους "Μπάμπης Κακλαμάνης και Νικήτας Βωβός"!
Ο χώρος του ελαιώνα είναι μια τεράστια έκταση που εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι διάφορες κυβερνήσεις και δημοτικές αρχές υπόσχονται την ανάπλασή του, χωρίς να έχει γίνει τίποτα ή μάλλον αφέθηκε να καταπατηθεί από μηχανουργία, μεταφορικές εταιρίες κ.λπ. καταστρέφοντάς τον. Απ' ότι φαίνεται πλέον έχει αποφασιστεί η ανάπλασή του!! Αυτό που σχεδιάζουν μάλλον εντάσεται στο γενικότερο σχέδιο για την παρακηφίσια περιοχή, όπου σιγά-σιγά καταργούνται τα εργοστάσια και ξεφυτρώνουν εμπορικά κέντρα και χώροι διασκέδασης τύπου FUN PARK, VILLAGE, κ.λπ.
Ο χώρος του ελαιώνα αφορά τους κατοίκους 4 τουλάχιστον δήμων:Αθήνας, Ρέντη, Αιγάλεω και Περιστέρι.
Καλό θα ήταν η επιτροπή να απευθυνθεί σε αυτούς τους κατοίκους ενημερώνοντάς τους και καλώντας τους να φτιάξουν επιτροπές αγώνα στις γειτονιές τους, μέσα από συνελεύσεις, έτσι ώστε ο αγώνας αυτός να μαζικοποιηθεί και να γίνει αντικείμενο των ίδιων των κατοίκων τωνγύρω περιοχών πρώτα απ' όλα. Γιατί χωρίς αυτούς καμιά επιτροπή από μόνη της δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη διάρκεια της πορείας οι ελάχιστοι κάτοικοι ξαφνιάστηκαν, αλλά και επιδοκίμαζαν τους διαδηλωτές. Κάποιοι μάλιστα παραπονέθηκαν ότι δεν ήξεραν τίποτα για την πορεία. Είχαν δίκιο γιατί η αφίσα καλούσε σε ραντεβού στις 12:00 στο σταθμό και για συζήτηση στη Γεωπονική. Άλλωστε η διάθεση να παλευτεί το θέμα αυτό φάνηκε και από την προσέλευση περισσότερου κόσμου στη σχολή, που και εκεί ακούστηκαν παράπονα για τη μη ενημέρωση.
Μετά τη δεντροφύτευση, λοιπόν, η πορεία κατέληξε στη Γεωπονική, όπου ακολούθησε ημερίδα.
Ετοιμοι να κόψουν την πίτα τους τα προεδρεία των δύο Συλλόγων Γονέων...
Στον ειδικό γραμματέα του 146, Νίκο Λεκό, έπεσε το φλουρί...
Αρκετά πρωτότυπα, πέρα και έξω από τα όρια του σχολείου, σε μια κοινωνική συναναστροφή από αυτές που έχουμε ανάγκη, οι γονείς που συμμετέχουν στα Διοικητικά Συμβούλια των Συλλόγων Γονέων, δύο σχολείων στα Σεπόλια, των 146 - 62, έκοψαν την πίτα τους χθες βράδυ στην ταβέρνα «Η Γωνιά του Πλάτωνα». Μαζευτήκαμε καμιά 15αριά άνθρωποι, ήρθαν και... ενισχύσεις φίλοι από σχολεία με τα οποία έχουμε συνεργασία και περάσαμε μια πολύ όμορφη βραδιά.