Η εικόνα καταστρέφει τη φαντασία. Ο λόγος την εξάπτει. Δεν ζούμε πλέον στην κοινωνία του θεάματος, την έχουμε υπερβεί, γιατί η υπερβολική δόση το πνίγει. Οταν δε ο άρτος λιγοστεύει, επέρχεται και η τύφλωση.
Ο βομβαρδισμός των πληροφοριών, των γεγονότων και των ειδήσεων από τα ηλεκτρονικά μέσα και από το Ιντερνετ προξενεί την απάθεια, και οι πολύχρωμες εικόνες μαυρίζουν την οθόνη. Το τι έγινε; Ως έκφραση ανακούφισης, το έχουμε δει το έργο, εξουδετερώνει τον εντυπωσιασμό, σκοτώνει τον ενθουσιασμό, παγώνει τη λύπη. Τα αισθήματα και τα συναισθήματα ναρκώνονται ή αποκρυσταλλώνονται στον πάγο.
Οι σκέψεις στοιβάζονται σε ένα χωνί του εγκεφάλου και στριφογυρίζουν δημιουργώντας το κενό, το τίποτα και το τι έγινε, το δε βαριέσαι, το «άλλος σε αγάπησε, άλλος σε πήρε. Τι είχες, τι έχασες», που δεν είναι απλώς μια παροιμιώδης φράση... Ο κυνισμός, η σκληρότητα, η αδιαφορία, η ανηθικότητα, το μένος του πλουτισμού, οι κυβερνώντες καθώς και οι προηγούμενοι το έχουν επιδείξει απροκάλυπτα και προκλητικά με την αλαζονεία της εξουσίας, το επιδεικνύουν και οι στερημένοι που ζούνε την τυραννία της επιβίωσης χάνοντας τις ανθρώπινες ιδιότητές τους, διακατεχόμενοι από την αρπακτικότητα, την κτητικότητα, οδηγούμενοι στον ατομικισμό, αποκομμένοι από το πνεύμα της κοινωνικής και προσωπικής αλληλεγγύης.
Το άρπαζε για να φας γίνεται κλέψε για να χεις. Το κλίμα της διαφθοράς και η κρίση της πολιτικής προκαλούν την απέχθεια, που δυστυχώς τους βολεύει γιατί βγαίνει η πολιτική από τη ζωή μας. Όλα αυτά και άλλα πολλά έχουν να κάνουν με το δόγμα του ισχυρού που στηρίζεται στη φιλοσοφία- ιδεολογία του καπιταλιστικού συστήματος «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Καλλιεργούνται ο φόβος και η ανασφάλεια, το άγχος σκοτώνει, καθώς κυριαρχεί η τρέλα της πρωτιάς και της επιτυχίας πάση θυσία.
Η κατατρομοκράτηση του κοσμάκη είναι ένα όπλο που σύντομα θα βγει στην αχρηστία. Το παγκόσμιο σύστημα έχει αποτύχει και θα βγουν στην επιφάνεια οι πραγματικές δυνάμεις των ανθρώπων που θα καλύψουν τις πραγματικές ανάγκες.
Για παράδειγμα, τα φορομπηχτικά μέτρα, τα εργασιακά, τα ασφαλιστικά, εκπαιδευτικά και άλλα δεν πείθουν κανένα και η φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται με φιλόπτωχα ταμεία των νεκρών- αδρανών καταθετών ούτε με τις ελεημοσύνες της εκκλησίας και των μοναστηριών τύπου Βατοπεδίου...
Κάθε μεταρρυθμιστικό μέτρο που παίρνει η κυβέρνηση οι πολίτες το αισθάνονται να στρέφεται εναντίον τους, γιατί είναι ολοφάνερο πως εξυπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρηματιών και το κεφάλαιο. Η πλειονότητα των ανθρώπων της εργασίας έχει υποθηκεύσει δανειακώ τω τρόπω τη ζωή της.
Έχουμε υποστεί καταστολή στον προθάλαμο της εντατικής. Δεν μας συγκινούν τα λόγια, τα ίδια, τα ψεύτικα, τα μεγάλα. Συνηθίσαμε να εκλαμβάνομαι τη διαστροφή ως πραγματικότητα.
Ούτε τα μικρά, τα απλά ομορφαίνουν τη ζωή μας, γιατί χάσαμε την ανθρώπινη και φυσιολογική μας ανάγκη να χαιρόμαστε. Ούτε τα μεγάλα, σε όγκο και πλάτος λειτουργούν ισοπεδωτικά, π.χ. 1,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζούνε με 1,25 δολάριο την ημέρα. Κάθε δευτερόλεπτο πεθαίνει ένα παιδί. Γενοκτονίες, στη Βοσνία, στο Νταρφούρ, στη Ρουάντα, στην Οσετία, στην Τσετσενία, βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, θάνατος αθώων παιδιών. Στην Παλαιστίνη συνηθίσαμε τον θάνατο, στο Ιρακ τις εκατόμβες αίματος.
Αριθμοί και λογαριασμοί που μας καθιστούν με τη μεταφορική έννοια νούμερα της κοινωνίας, που πλέον δεν είναι του θεάματος αλλά του πετάματος.
Από τον Δημήτρη Παπαχρήστο, συγγραφέα, ένας από τους εκφωνητές του ραδιοφωνικού σταθμού «Εδώ Πολυτεχνείο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου