Πολλές φορές γύρω μας υπάρχουν διαμάντια ακατέργαστα που αδιαφορούμε για την ύπαρξη τους. Θέλεις η συνήθεια, θέλεις το ότι μας έχουν φορτώσει με τόσα και τόσα, τα προσπερνάμε και δεν τους δίνουμε την απαιτούμενη προσοχή. Δε φταίμε πάντα εμείς. Έχουμε όμως όλοι ένα μερίδιο.Και πρέπει να το ξοφλήσουμε κάποια στιγμή. Για να νιώσουμε καλά απέναντι στους εαυτούς μας. Απέναντι στα παιδιά μας.
Η Ακαδημία Πλάτωνος είναι μια ιστορική περιοχή της πόλης μας που λίγοι την γνωρίζουν. Ακόμη και άνθρωποι που είναι, ίσως, κοντά την αγνοούν. Σύνηθες αυτό στη χώρα μας. Αγνοούμε τόπους που γνωρίζουν καλά άνθρωποι άλλων χωρών. Αγνοούμε την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας. Τις ρίζες μας.
Πολλές φορές βλέπεις τουρίστες να ψάχνουν με το χάρτη στο χέρι. Κι ίσως έχει τύχει να σας ρωτήσουν για κάποιο σημείο που αγνοείτε. Τότε εμφανίζεται στα πρόσωπα τους μια απορία… Μα είναι δυνατόν να μην γνωρίζεις την ιστορία του τόπου σου; Να είσαι άσχετος με ότι έχει συμβεί κατά το παρελθόν;
Κι όμως είναι, δυστυχώς....
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που, ενώ βρίσκονται μακρυά από τον τόπο τους, η καρδιά τους έχει μείνει εδώ. Δεν θέλησε να ξενητευτεί. Δεν θέλησε να αφήσει την όμορφη γειτονιά. Θέλησε να την κρατήσει με αγάπη μέσα της και να την διαφύλαξει.
Άνθρωποι που ζούνε στο εξωτερικό, χιλιόμετρα μακρυά από μας. Που είναι ίσως λίγο πιο ευαίσθητοι σε θέματα που αφορούν τον τόπο τους, την γειτονιά τους. Που παρά το γεγονός ότι δεν είναι κοντά, με τον δικό τους τρόπο προσθέτουν ακόμη λίγη ένταση στις δικές μας φωνές, στους δικούς μας αγώνες. Όπως μπορούν. Όπως το νιώθουν.
Ψάχνοντας για υλικό τις μέρες αυτές, που η Ακαδημία Πλάτωνος έλαμψε ξανά, μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε. Βρέθηκα σε μονοπάτια του διαδικτύου που έκαναν αναφορά για την την γειτονιά μας. Για το δικό μας τόπο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, από πολλές γωνιές του πλανήτη. Έλληνες και ξένοι. Που είτε με φωτογραφικό υλικό, είτε με την πένα τους έδιναν ένα στίγμα. Που ένιωσαν σπουδαίοι γιατί βρέθηκαν έστω και για λίγο στον κήπο του Πλάτωνα. Στον κήπο τον δικό μας. Της γειτονιά μας.
Που θαύμασαν την ιστορία του. Που δεν θέλησαν να την ξεχάσουν και την κατέγραψαν σε ένα blog για να τη θυμούνται αυτοί, αλλά και για να τη δούνε και να μάθουν κι άλλοι.
Διάβασα αρκετές από τις ιστοσελίδες και δεν το κρύβω με έπιασε μια μελαγχολία. Μια πικρή γεύση γιατί ένιωσα ενοχές. Ένιωσα ότι μπορώ να δώσω κι άλλα στον τόπο μου. Ότι πρέπει να αγωνιστώ για να μην χαθεί αυτό που υπάρχει. Να μην το εξαφανίσουν κάποιοι και μείνουμε στο τέλος με ερωτηματικά και γιατί.
Αναρωτήθηκα… αν αυτοί οι άνθρωποι, που ζούνε τόσο μακρυά από μας σέβονται τόσο τον δικό μας τόπο, εμείς γιατί δεν το κάνουμε; Γιατί επιμένουμε στις μικρότητες και σε θέματα άνευ ουσίας; Γιατί δεν προσπαθούμε να διαφύλαξουμε τον θησαυρό που έχουμε;
Γιατί θα πρέπει πάντα οι καρδιές από μακρυά να χτυπούν πιο πολύ από τις δικές μας; Ή τουλάχιστον αυτό να φαίνεται;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου